Er zal geregeld iets gepost worden....
DE HEENREIS
29, 30 juni - 1 juli
Het is ondertussen een traditie.... 's ochtends om 6 uur vertrekken we....
Geen slecht idee, bleek achteraf. We hebben nergens enige vorm van file gehad. De eerste overnachting deden we in Oostenrijk, in Wolfsegg am Hausruck. We vielen er al meteen met ons gat in de boter. In de tuin van het hotel werd de 70ste verjaardag van een local gevierd en wij mochten van het feestmaal mee-eten. De orgelmuziek namen we er dan maar al te graag bij, net als het adembenemende uitzicht over de Alpen.
Van daaruit reden we, langs Slovenië, naar Kroatië om een tweede stop te houden in Podgora, een stadje aan de Adriatische Zee. Het was er toeristisch druk maar we konden er best van genieten omdat het toch maar voor 1 avond/nacht was. De sfeer was er gezellig: terrasjes vlak aan het water, live-muziek en -zang door een uitstekende zangeres.
Het laatste stuk van de trip was de kortste in afstand maar in tijd de langste... We konden geen autosnelwegen meer nemen én verloren toch heel wat tijd bij al die grensovergangen: Kroatië, Bosnië-Herzegovina, Kroatië, Montenegro, Albanië. Hier moesten we telkens onze paspoorten laten zien, net zoals de groene verzekeringskaart. Gelukkig hadden we via onze verzekeringsagent een speciale kaart voor Albanië gekregen en konden we probleemloos de grensovergang nemen.
Doordat we veel tijd verloren hadden, moesten we het laatste stuk (onverhard door de bergen - stuk van het roadbook) in de duisternis afleggen. En geloof me, op een kwartier tijd is het er donker-donker... Ik dacht bijna dat we in het bos zouden moeten blijven slapen, tot het hotel plots opdook. We werden er in het Engels verwelkomd door Jimmy, een Albanees die erg begaan is met de authenticiteit van Albanië. Hij maakte ons wegwijs in de geschiedenis van het land, net als de oorzaken van de corruptie van het beleid. Hij verzekerde ons wel dat de gewone burgers niet corrupt zijn en dat Albanië een veilig land is voor de toeristen. Hij nodigde ons uit om met hem op verkenning te gaan in de vallei onder zijn hotel. Dit aanbod namen we graag aan, na een goede nachtrust en een stevig Albanees ontbijt, verzorgd door zijn zus.
uitzicht vanop het terras
In Kroatië was het 's avonds om 19.00 uur nog zweten geblazen....
uitblazen in Podgora
Bosnië-Herzegovina
Dubrovnik vanuit vogelperspectief
Hier schuilt een filmpje
Montenegro
even op de foto klikken
THETH - THE TWO HEARTS OF ALBANIAN
2 juli 2019Als alle Albanezen die we zullen ontmoeten even vriendelijk en gastvrij zijn als diegenen die we ontmoet hebben in Theth, zullen we alle vooroordelen zeker en vast van tafel vegen!
De vrouw des huizes is een echte goede kokkin! Zelfgebakken brood/broodjes, eieren van eigen bodem - net als de tomaten - zelfgemaakte confituur, net als de geiten- of schapenkaas...
Even later kwam Jimmy aan het hotel aan. Hij woont in de vallei maar bereddert hier de zaken. In de vallei is hij ook zijn best aan het doen om het toerisme een bescheiden leven in te blazen.
Hij nam ons mee op zijn tocht naar beneden. Ondertussen werd er heel wat uitgelegd. Elke berg-gehucht wordt door een familie bewoond. Ze helpen elkaar door en door. De grond en de huizen die ze hebben, worden nooit verkocht maar worden telkens doorgegeven aan de zonen. De dochters worden verondersteld te huwen met iemand van een andere familie/berg. Zij krijgen geen grond van de familie. Indien ze niet huwen, wordt er voor hen op de berg gezorgd.
Wanneer we langs de huizen van de familie passeerden, kregen we een vriendelijke hand of groet.
In het dorp in de vallei, is er een winkeltje (de meeste mensen zorgen helemaal voor zichzelf zodat ze eigenlijk niet naar de winkel moeten), een schooltje (met medische dienst ernaast), een kerk en enkele bezienswaardigheden. Tijdens de winter (vanaf november tot maart ongeveer), trekken de meeste mensen naar de naburige stad Skhoder. Jimmy blijft hier en zorgt voor de beveiliging van de huizen. De wegen zijn geblokkeerd door de sneeuw zodat je niet meer naar de stad kan. Je bent dan volledig op jezelf aangewezen. Daar wordt nu reeds voor gezorgd (eigen groenten, vlees, kaas.....).
De bergen zijn nog steeds heel puur. Er groeien nog heel veel kruiden en deze zorgen voor de gezondheid. Het water uit de bergrivieren kan je drinken zonder vrees om ziek te worden.
De bloedband is nog heeeeel stevig. Dit kan nog een hekel punt worden wanneer je ertegen zondigt.
Eenmaal beneden aangekomen, hebben we het dorpje verkend. We bezochten er de toren van de bloedwraak; dit 'juridisch' systeem is nog maar 100 jaar geleden afgeschaft.
Ondertussen was de temperatuur al aardig opgelopen. De terugweg zou nog zo'n 2 uur duren. Geloof me, het werd puffen en zweten, bergop stappen onder de schroeiende zon.
Maar.... we hadden 'geluk'. Onderweg werden we voorbij gestoken door een plaatselijke Defender 110, 'bemand' door 7 stevige Albanezen. Hoewel ze geen woord Engels spraken, stelden ze ons voor om ons naar het hotel te brengen (de naam Jimmy en de naam van het hotel openen wel wat mogelijkheden....). Daar zaten we dan, met z'n negenen gepropt in een auto die erg basic was en reeds zijn beste tijd van carrosserie gehad had. Gelukkig zat ik met mijn rug naar de flank van de berg gekeerd..... Dat heeft ons toch wel wat zweet bespaard! Ondertussen zitten we hier op het terras, tussen het groen, met een grote kan fris bronwater voor onze neus. De rust en het uitzicht maken je stil....
's Avonds heeft Jimmy ons nog meegenomen naar zijn huis. Hij woont er in een gebouw dat reeds 100 jaar in het bezit is van zijn familie. Ondertussen wonen er 4 families bij elkaar. Hij woont boven de ruimte van zijn ouders. Zijn ouders zijn erg humoristische mensen, rond de 80 jaar oud, maar nog steeds actief. 's Morgens wordt er opgestaan om 4 uur om dan al enkele uren op het veld te werken. 's Avonds herhaalt dit zich opnieuw om dan om 9 uur te kunnen gaan slapen. De mensen zijn erg gastvrij en vriendelijk. Het 'optrekje' waarin ze wonen.... Je waant je in Bokrijk..... Weer een ervaring rijker!
Als je ooit van plan bent om naar het noorden van Theth te gaan, is hotel Vellezrit Guri een aanrader!
Jimmy loodste ons over het land van zijn familie.
Als de brug stuk is,
moet je zorgen voor een nieuwe....
Deze watermolen werd honderd jaar geleden door Jimmy's grootvader gebouwd. Hij wordt nog steeds gebruikt.
Dit uitzicht heeft ervoor gezorgd dat deze plaats 'The two hearts of Albania'
wordt genoemd. Je ziet in de bergwand twee harten naast elkaar.
Wanneer het me teveel wordt in België, zou ik hier kunnen komen werken. In de klaslokalen die ik kon zien, stonden 4 tot 8 banken, een bord en een bureau.....
Overal vind je trapjes om van het éne stuk grond naar het andere te gaan.
de toren van de bloedwraak
plaatselijke cafetaria
Niet in Kopenhagen maar in Theth....
Ik was in het gezelschap van iemand die een binnenweg kende.... Ijskoud water maar dat deed toch zo'n deugd!
onze eigenste 'taxi'
RICHTING KLOS
3 juli 2019
Even later trokken we de bergen weer in. De uitzichten waren nogmaals fenominaal! Af en toe moesten we tegenliggers passeren op een pad waar je amper 1 auto kan laten rijden.
Ondertussen liep de temperatuur aardig op. Water, water, water..... dat is een onmisbaar item om bij te hebben wanneer je het bergpad op gaat .
's Avonds vonden we een camping vlakbij Klos. Het was een klein ommuurd klooster waar we in de schaduw van het kerkje onze tent konden opslaan. Een groep van een dertigtal kinderen was er onder begeleiding van enkele zustertjes (nog helemaal compleet uitgerust in oerdegelijke nonnenkledij) op kamp. Er werd gevoetbald tot in de late uurtjes, met de zusterkes in de goal.
We konden er vlakbij nog een avondmaal nuttigen: friet, groenten, vlees, een ijsje, 2 flesjes water en een biertje voor.....€8,20!
Dit zie je geregeld aan de rand van een afgrond staan. Onvoorzichtige chauffeurs....
Uitgeteld door de hitte! 36° in de schaduw!
slapen onder het waakzame oog van de heiligen
BLOEMENGEUR EN ZONNESCHIJN
4 juli 2019
Toen we onze ogen openden vanmorgen, was de zon haar best reeds aan het doen. Het zweet gutste van ons lijf wanneer we de tent afbraken. We keken al uit naar de kilometers die zouden volgen: 100 km onverharde wegen, onder de bomen op de bergflanken. Daar was het goed te doen: zonneschijn met een verkoelend windje. We reden op smalle wegen en passeerden maar heel af en toe een andere auto. De Albanezen groetten ons steeds vriendelijk; mijn vooroordelen zijn van de baan...
Er bloeiden ook nog heel veel veldbloemen. Dit zorgde voor heel wat leven in de lucht. Ik heb vandaag meer vlinders gezien dan in de voorbije 10 jaar in België. De geur van de bloemen was zalig aangenaam. Ja, we zagen hier een mooi stukje Albanië!
Ondertussen zitten we in de buurt van Elbasan, aan de oostkant van Albanië. Het noorden en het oosten van dit land hebben ons al zeer zeker bekoord!
RUWE ROUTE
5 juli 2019
We reden een stuk via de 'grotere' wegen naar het roadbook. Hierbij moesten we onvermijdelijk door Tirana.... Met de auto door deze stad rijden, is veeeeeeel gedurfder dan het rijden op rotswegen door de bergen. Nergens witte lijnen, voetgangers en fietsers die zich op de grote rotondes bewegen, een krioelend nest van voertuigen, voorrangsregels of andere regels gelden er niet....
Wanneer we verder van de hoofdstad verwijderd waren, werden de wegen weer min of meer berijdbaar. Na verloop van tijd was de weg zo goed als weg. We werden uren aan een stuk door elkaar geschud. Van alle wegen die we ooit offroad gedaan hebben, spande deze weg wel degelijk de kroon. Met de éne hand neep ik het handvat bijna plat terwijl de andere arm menige blauwe plekken moest incasseren doordat die constant tegen de cubbybox werd geschud. Ondertussen werd het zo warm dat de iPad waarop de navigatie staat, uitviel. We kregen een vermelding op het scherm dat er voorlopig geen verder gebruik van het toestel kon gemaakt worden omdat het eerst moest afkoelen.
Uiteindelijk kwamen we weer in de buurt van Theth.
De Albaneze vrienden gaven ons weer een warm welkom. Jimmy regelde alvast een volgend verblijf voor morgen, aan de andere kant van het gebergte waarop we keken, in het meest noordelijke punt van Albanië. Morgen zullen we naar Vermosh rijden om van daaruit Montenegro binnen te rijden. We zullen nadien wel zien wat er allemaal op ons pad zal komen.
De onderste helft van het roadbook hebben we nog te goed....
een oude brug: Urae Mesit
Een rotonde nemen in Tirana.... Klik even op de foto....
screenshot van de iPad...
de Albanese Alpen, vlakbij het natuurpark Theth
Het had eventjes geregend. Het regenwater dat zich vermengde met het water uit de rivier veroorzaakte een nevel. Natuurlijke aërosol!
De weg ging door een bergriviertje, vlakbij de waterval.
Er was druk verkeer op deze weg. Rond de avondklok komen de mensen terug uit de bergen. Allerhande voertuigen passeerden ons: Land Rovers, 4 x 4 wagens, busjes (volgeladen tot en met), Mercedessen......
VERMOSH
6 juli 2019
Met een beetje pijn in het hart, verlieten we vanmorgen de familie van Vellezrit Guri. Het is een warme familie die je meteen in je hart sluit.
We moesten in vogelvlucht 20 kilometer doen om aan de andere kant van de berg te geraken, maar de afstand over de wegen bedroeg ongeveer 170 kilometer. We hadden 5 uur tijd nodig om deze afstand te overbruggen, weerom langs 'landelijke wegen'. Telkens opnieuw werden we weer omver geblazen door de schoonheid van de natuur. Je moet het echt gezien hebben!
In dit deel van het land vind je ook erg veel lavendelvelden. Het ganse landschap ruikt ernaar. Momenteel worden de bloemen ook geoogst. Eerst worden de bloempjes gesneden en op de bossen gelegd om even te drogen. Na verloop van tijd komen de families massaal naar de velden om de bloemen in grote plastieken zakken te steken. Deze worden dan vervoerd op overladen wagens om 'verwerkt' te worden.
Het pad op de noordkant van de bergen leidde ons naar Guesthouse Peraj in Vermosh. Het is een erg landelijk pension waar je ook kan kamperen. Florentina, de uitbaatster, verwelkomt je in het Engels, wat de communicatie ook weer makkelijker maakt. Vriendelijkheid en gastvrijheid zijn hier weeral troef!
familiefoto....
op het dak van de wereld
De bloemen worden eerst afgedaan en op de plant gelegd.
Telkens een ploeg van 5 of 6 man om een put in het wegdek te herstellen.
vervoer van lavendel met overbeladen wagens
De familie keert naar huis terug.
Hier zie je al geregeld een moskee opduiken. Meer zuidwaarts zie je enkel moskeeën....
Je zou denken dat we in een vliegtuig zitten. Daar beneden kronkelt echter onze weg.
Hier verblijven we in Guesthouse Peraj.
De kruiden worden hier vers geplukt. Even later lagen ze op ons bord.
Dat zijn nog eens scharrelkippen!
BIOGRADSKA GORA
7 juli 2019
Via een erg eenvoudige grensovergang geraakten we heel vlotjes in Montenegro. We waren op weg naar het nationaal park Biogradska Gora. Het is één van de drie laatste oerbossen van Europa. De bomen die er staan zijn gigantisch, maar dan ook gigantisch groot én …. enorm oud! Er waren exemplaren bij van 400 jaar, met een diameter van 5,10 meter. In het midden van het bos ligt een groot gletsjermeer. We besloten om even de sportieve toer op te gaan en de toer rond het meer te wandelen. Yep, we waren content dat we dat even meegenomen hadden op onze tocht.
Nadien zochten we naar een camping in de buurt van de Tarakloof. Daar hebben we ’s avonds ons beste Engels, Duits en Frans moeten bovenhalen om te kunnen converseren met andere toeristen. Zij gaven ons de raad om zeker de kloof te bezoeken. Omdat we toch iets van het Montenegrijnse land wilden zien, vonden we dat geen slecht idee…
een erg eenvoudige grensovergang naar Montenegro
de ingang van het oeroude woud
gigantisch oud en breed
uitzicht vanuit de daktent
Waarvoor de rolkooi ook nog goed is!
DE TARA-KLOOF, DE MAX !!!
8 juli 2019
Zalig geslapen in de daktent! Vlakbij liep de Tara, de rivier die even verderop de gigantisch kloof zou veroorzaakt hebben. We besloten om vanuit de camping naar de rivier te wandelen om onze voeten erin te verfrissen. De Tara is een woelige bergrivier met helder en visrijk water.
Even later vertrokken we naar de kloof. Deze kloof is de grootste van Europa en na de Grand Canyon de grootste van de wereld. Ik wist niet dat we dat in Europa hadden maar ik weet nu wel zeker dat ik dat niet meer zal vergeten. We vertrokken vanaf de Durdevica-Tarabrug, een boogbrug over de rivier. De route die we dan moesten volgen, bracht ons tot op een hoogte van bijna 2000 meter. Het zicht was écht wel adembenemend. Weer zo’n moment om stil van te worden….
We deden ze nog een keertje op dezelfde manier terug, omdat we op zoek gingen naar een camping bij de Uvac-rivier in Servië. Eerst moesten we weer langs enkele douaneposten, deze waren iets ‘serieuzer’ dan degene die we gisteren hadden gehad.
Het zoeken naar een camping ging deze keer niet zo vlot. Ik geef je de raad om niet ‘Camp Uvac’ op je gps in te geven. Deze bracht ons in een afgelegen gebied, vlakbij de rivier, op een plaats waar een tiental mannen (met twee ogen of met één….) in een ‘bar’ bier aan het drinken waren. Toen ik vroeg of dit een camping was (Yes, yes) en hoeveel we voor een overnachting moesten betalen (0 euro), of er een douche was (no, no but you can camp there…), hielden we het toch wel snel voor bekeken.
Uiteindelijk kwamen we bij een ‘bungalow’ waar een toch wel vriendelijkere Serviër ons voor een redelijke prijs wilde laten overnachten. We konden niet echt klagen, maar we waren toch wel anders gewoon. In ieder geval voelden we ons hier iets beter op ons gemak. Morgen gaan we tijd nemen om eens rustig de route (en campings) van de volgende dagen te bekijken.
PLIVSKO JEREZO
16 juli 2019
Het gedeelte dat we vandaag van Bosnië Herzegovina gezien hebben, is een gebied dat nog veel littekens heeft van de oorlog die gewoed heeft in de jaren negentig. Hoe meer je noordwestwaarts gaat, hoe meer moskeeën je ziet, net als andere tekens van de islam. Ik waande me soms buiten het Europese vasteland. Ik heb voordien niet beseft dat deze godsdienst al zo dichtbij zo erg aanwezig is. We verblijven nu in in Plivsko Jezero, aan de rand van het nationaal park Una. De weg ernaar toe, heeft ons bij momenten weer overbluft door zijn vergezichten. De natuur is er nog erg ongerept. Kan ook niet echt anders; het is een rotsachtige bergketen die door het landschap slingert. Je kan er, buiten de natuurlijke begroeiing, niet veel anders op 'verbouwen'.
Vlakbij de camping is een een terrein met oude watermolens. Mooi, maar toeristisch.
Hier is het eerder natuurlijk stil. Morgen gaan we op wandel naar de grote waterval hier vlakbij.
Vandaag werd er stevig gewandeld. We waren 4 kilometer van Jajce verwijderd. In deze stad (met ook weer een rijk historisch verleden), vormt een grote waterval een trekpleister. Omdat we daar nu toch in de buurt waren, besloten we de trip ernaartoe (en terug) al wandelend af te leggen. Naast de waterval, bezochten we er ook nog een etnisch museum, de 'berentoren' (waar de allereerste koning van Bosnië zijn eed aflegde) en een plaatselijke markt.
Bij onze terugtocht maakten we een praatje met enkele prille dertigers die aan het vissen waren. Ze vertelden ons dat ze genoten van de natuur (bessen, mirabellen, verse vis) maar dat de invallen van de granaten nog steeds in hun hoofd zijn gebrand.
's Avonds geraakten we in gesprek met een Sloveen die al dikwijls in de Balkan gereisd had. Ook hij bevestigde wat we voelden: de 'onrust' die er in het land heerst. Je voelt de onderhuidse strijd tussen de godsdiensten. Ze strijden om de 'macht' en doen dit door geld te pompen in de opbouw van de steden. Zo worden de grote, moderne gebouwen in Sarajevo gesponsord door de Arabische Emiraten en omringende machtige oliestaten. De vele toeristen die we gisteren zagen, komen vooral uit Syrië, Irak, .....
Ja, in de Westhoek 'voel' je de Eerste Wereldoorlog nog maar hier 'leef' je de oorlog....
Vandaag weer heel wat gezien van het recente verleden van Kroatië. De littekens zijn er alom vertegenwoordigd. Er staan nog veel huizen te verkrotten en te kreunen onder het gewelddadige verleden. Je kan de huizen niet betreden omdat de kans groot is dat er nog een boobytrap in het huis ligt. Je verlaat de weg ook best niet (om bijvoorbeeld een p.. of k... te doen) omdat er nog veel mijnen kunnen liggen.
We meden de kust en kozen bewust voor de natuurparken. Dat deel van Kroatië is erg mooi. We kwamen in de buurt van de Pivlivmeren. Omdat dat te toeristisch was, sloegen we een klein paadje in en geraakten aan de achterkant van de meren, in alle rust en stilte!
's Avonds geraakten we in gesprek met andere trekkers en wisselden verhalen uit. Het gesprek werd even onderbroken door een kort en krachtig onweer, gekruid met hagelbollen. 't Was maar eventjes en het kon daardoor de sfeer niet bederven. Morgen gaan we richting Slovenië. Dan hebben we de meeste landen (op Kosovo, Griekenland en Macedonië na) van de Balkan doorkruist.
We moesten onze internationale paspoorten een laatste keer afgeven aan de grensovergang tussen Kroatië en Slovenië. Net over de grens stopten we aan een gastvrije camping waar 's avonds een lokaal klein groepje kwam optreden. Daags nadien vertrokken we richting Crni Vrh (wat zoveel betekent als zwarte berg of zwarte top). Hier lasten we twee wandeldagen in. De beenspieren hebben duchtig mogen werken: de eerste dag hebben we een tripje gedaan van 2,8 kilometer enkel met een stijgingspercentage van gemiddeld 7%. Nadien brachten we een bezoek aan de dame die ons vorig jaar op sleeptouw had genomen naar een plaatselijke zuivelboer en een man die een bijzondere woning had. Ze herkende ons vrij snel en de sfeer zat er weer vlug in. Davorina raadde ons aan om de dag nadien een wandeling te maken naar een andere bergtop. Al wandelend bereikten we een hoogte van 1140 meter; het uitkijkpunt was de beklimming zeker waard.
Momenteel is er een dorpsfestival met 'hoempapamuziek'. Gans het dorp is er vertegenwoordigd. Wij kunnen van de muziek genieten vanuit de kampplaats...... Laat de anderen hun beentjes nu maar strekken.....
KOBARID
22 juli 2019
Davorina had ons enkele tips gegeven om te gaan bezoeken in de Julische Alpen. De vorige 4 jaren hebben ze in die streek ook aandacht besteed aan 100-jaar WO I. Aan de grens met Italië is er een zware strijd gestreden. Je vindt er dan ook nog heel wat monumenten en oorlogskerkhoven. We konden kiezen uit Tolmin en Kobarid. Wij kozen ervoor om het Italiaans mausoleum in Kobarid te bezoeken. Onder een bestaande kapel zijn, nadat de oorlog was afgelopen, de lichamen (beenderen) van 8000 Italiaanse soldaten opgegraven en bij elkaar in het mausoleum begraven. De plaats doet denken aan de Menenpoort: muren vol gebeiteld met hun namen....
Nadien zakten we af naar een camping bij de heldere Soca, omgeven door mastodonten van rotsachtige bergen.
TRENTE ROUTE - KAMNISCHE ALPEN
23 juli 2019
Roemenië heeft zijn Transalpina en Transfagarasan; Slovenië heeft zijn Trente-route. Deze 25 kilometer lange weg, kent zijn oorsprong rond de jaren 1900. De bewoners van dit gebied 'maakten' deze weg tussen Bovec en Kransjka Gora, wanneer ze naar de dokter moesten of inkopen doen. Wanneer Italië in de strijd kwam (WO I), moest het pad verbeterd worden voor het transport. Daarvoor hebben ze 10 000 Russische krijgsgevangenen ingezet (dezen bouwden achteraf een Russische kapel op de route, als herinnering aan het leed dat ze hiervoor hebben moeten leiden). Deze weg (met welgeteld 50 haarspeldbochten) is ook maar 7 maanden /jaar open. Het is een echte 'must-do'! Je ziet er weer de mooie wonderen van de natuur.
Bij één van de uitkijkpunten stootten we op een overblijfsel van de militaire kabel linie. Verschillende belangrijke plaatsen werden met deze kabel verbonden, zodat ze elkaar konden bevoorraden tijdens de oorlog. Blijkbaar speelde deze linie toen een erg belangrijke rol. Yep, als je ooit naar het Triglav Nationaal Park gaat, moet je deze dingen zeker meepikken.
De neus van de Defender werd richting Kamnische Alpen gezet. We vonden er een erg gezellig camping (camping Kraljev Hrib in Stahovica), eentje met de uitstraling en sfeer van de Quinta d'Alijo. Hier zullen we morgen weer op wandel gaan.
LAATSTE DAGEN SLOVENIË
24, 25 juli 2019
Op de tweede dag in de gezellige camping hebben we vooral geluierd en gerust. Het was weerom veel te warm geworden om nog aan een verre wandeling te beginnen.
De laatste dag op Sloveens grondgebied reden we in noordelijke richting, vlakbij de Oostenrijkse grens. We hielden halt in Ljubno, een plaats die bekend is voor het behalen van de wereldbeker schansspringen. We hadden geluk; er was een bende durvers op stage. Er werd volop gesprongen op de hoogste schans (100 meter). 't Is verdorie een diepe put wanneer je daar bovenaan staat!
Wij zochten eerder verkoeling bij de rivier die door het dorp loopt. In het glasheldere water kan je de vele grote forellen zien zwemmen. Mmmm, smaakt lekker....
De eigenaar van de camping Loka (een kleine camping die volop ingepalmd wordt door onze noorderburen...), liet ons alvast een route over een de gewone weg zien, richting Oostenrijkse grens. De klokken van de kerkentoren waaronder we sliepen, zou ons zeker op tijd wekken om die tocht aan te vangen.
VAN BEDRIJVIG GEZOEM IN GROENE STREKEN NAAR DROEVIGE DROOGTE
26, 27 juli 2019
Ja hoor, de klokken van de kerkentoren hebben ons met een lang en luid concert gewekt om 7 uur 's morgens. Het resultaat was dan ook dat we reeds om 8 uur konden vertrekken.
David had ons een erg mooie weg aangeraden. De laatste (vele) haarspeldbochten werden genomen; we werden een laatste keer vergast op enkele mooie uitkijkpunten.
Eenmaal de grens met Oostenrijk over, werd de autosnelweg genomen. Af en toe zagen we nog enkele mooie dingen. 't Was nog steeds behoorlijk warm. Ik was al blij dat we voor de grote drukte van het weekend waren vertrokken. We zochten dezelfde slaapplaats op die we vorig jaar hadden genomen tijdens de terugweg. Eenmaal Stuttgart voorbij, namen we de afslag. In het hotel konden we nog een beetje genieten van een concert met nummers van Simon en Garfunkel.
Na een stevig ontbijt, reden we de verder huiswaarts. Wanneer we dichterbij kwamen, op Duitse bodem, merkte ik de sporen op van de droogte van de voorbije weken. Troosteloos hoe de bermen erbij lagen, dorre bladeren aan de bomen, maïsoogsten die kunnen vergeten worden.
In de landen die meer zuidwaarts lagen, was er meer leven te bespeuren dan hier. Het verschil zit 'em volgens mij, toch wel degelijk in de manier waarop wij met de natuur omgaan.
Enfin, 6250 kilometers op de teller, een hoofd vol met indrukken, veel ervaringen en weetjes rijker, zit de trip van 4 weken er weer op. 't Wordt weer wennen aan het drukke leven hier. Ondertussen zijn er nieuwe vooruitzichten. Dit boek met herinneringen is weer geschreven....
Even gaan kijken naar de Tara.
klein strandje onderaan de camping
zuiver blauw water
de ingang van de Tara-kloof
Je wordt er stil van....
Klik even op de foto.....
De auto vraagt na de reis om nieuwe banden.
ZLATIBORSKI, EEN ECHTE UVAC-CAMPING
9 juli 2019
Na een toch wel erg karig traditioneel ontbijt, hadden we het plan opgezet om vlakbij een andere camping uit te zoeken voor 2 dagen. Zo konden we wat uitrusten, de streek rustig bekijken en plannen maken voor de volgende dagen. Na een half uurtje rijden, stopten we bij camping Zlatar. Eigenlijk is dit een veldje tussen enkele boerderijtjes, gelegen tegen een bergflank. We kregen al meteen een tas koffie met een glaasje raki (en gelukkig ook een glas water) en de hoogzwangere dame bezorgde ons heel wat informatie over wat we daar allemaal zouden kunnen doen. Ze raadde ons aan om een boottocht met grotbezoek te doen over de Uvac. Meteen werd de tocht voor morgen gereserveerd.
We zetten de tent op en installeerden ons op onze ligstoelen. Eindelijk kon ik m’n boek van Jerry Cotton verder uitlezen. Het zonnetje scheen heerlijk, af en toe een wolkje en op de achtergrond het gemor van de varkens of het geloei van de koeien.
Een verkennende wandeling door het nabijgelegen bos loodste ons van de wolkenvelden naar een onweersbui. Net op tijd waren we binnen vooraleer de regen uit de lucht viel. Het belooft iets voor enkele dagen te worden…. met een temperatuur die een 25-tal graden ligt dan wat we tot enkele dagen geleden hadden….
Ach ja, we zitten droog binnen bij deze sympathieke Servische familie. Wat komt, zullen we wel zien!
KAMPEREN IN SERVIË
11, 12, 13, 14 juli 2019
Deze dagen gebruiken we om van het zuiden van Servië naar het noordwesten te trekken. We passeren er Arilje, de hoofdstad van de frambozenvelden. Hier heerst een grote bedrijvigheid want de oogst is volop bezig. Nadien rijden we langs Uvice, de stad die gekend is voor haar pottenbakkerij. We kamperen in de tuin van een Servische imker. Ook al staat zijn camping in de kampeergids van Servië, toch is het geen echte topper. We kiezen de dag nadien voor een échte camping, enkele tientallen kilometers onder Belgrado. Morgen verkennen we er de buurt. Op culinair vlak is deze streek wel prima te doen. Je kan er heerlijk eten voor een appel en een ei!
Tijdens deze twee dagen nemen we rust. We gebruiken de tijd om de was van de afgelopen weken te doen, om de foto's wat bij te werken, te lezen, te luieren.
Vanochtend heeft de uitbater ons op weg gezet om de mooie delen van Bosnië-Herzegovina te gaan ontdekken. We kregen nog een fiscaal attest mee, als bewijs waar we verbleven hebben in Servië. Soms wordt dit gevraagd aan de grensovergang. We rijden dwars door Sarajevo, richting Mostar. Wanneer we in de buurt van de hoofdstad komen, wordt het landschap weer hoger en mooier. Wat opvalt in dit land, is de vele leegstand en de verkrotte woningen. In de steden krijg je dan weer te maken met ultra-moderne, torenhoge kantoorgebouwen/appartementen. Het lijkt of het land nog op zoek is naar een nieuwe identiteit.
Echt sober ontbijt....
Deze camping is geen echte aanrader, maar wel veiliger dan het rovershol waar we gisteren terecht waren gekomen.
Iedereen wacht gedisciplineerd aan de verkeerslichten bij de vele wegenwerken; zelfs de paarden bleven roerloos staan.
Zalig genieten in camping Zlatar. Het begin van enkele rustige kampeerdagen in Servië.
Echte natuurlijke bermen met een overvloed aan zoemende insecten.
BOOTTOCHT OP DE MEANDERS VAN DE UVAC
10 juli 2019
Gisteravond werd de nacht onthaald met een langdurig, luid bulderend onweer. Het water viel met bakken uit de lucht. Toch goed dat ik de donsdekens had meegebracht. De tent heeft nogmaals de waterprooftest met glans en glorie doorstaan.
Vandaag was het langebroeken- en regenjassendag. Na een home-made, traditioneel ontbijt (yoghurt, boekweitpannenkoeken met kayak of pruimenconfituur) werden we door de chauffeur afgehaald, richting boottocht op de Uvac. De boot voer met ons over een uitgestrekt meandergebied en door een beschermd natuurgebied rondom. Dit gebied is tevens ook bekend voor het project van de instandhouding van de vale gierenpopulatie. Op dit moment telt men er 350 koppels. We werden met momenten overbluft door de grote aantallen die boven ons hoofd cirkelden. Na een hele tijd varen, stopte de boot bij een grot van 6 km, ontstaan tijdens de ijstijd. We legden er een kleine kilometer al wandelend in af. Een enthousiaste gids vertelde ons al de weetjes die hij wist. Omdat het te hard regende, konden we de klim boven de grot (die ons tot een uitkijkpunt over de meanders zou leiden) niet doen (geen probleem voor ons; morgen doen we dat wellicht met de auto). Tijdens een grote plensbui, voeren we terug naar de plaats van vertrek. Ook deze activiteit is een échte aanrader!
Het was al behoorlijk na de middag eer de tocht gedaan was.
Ondertussen staat de Servische mama al met haar eigengemaakte gerechten klaar. We mogen telkens proeven van de gerechtjes die ze klaar maakt. Vriendelijke mensen, de mensen van camping Zlatar!
Tegen de avond gaat het stoppen met regenen. Misschien kunnen we dan nog een wandeling in de omgeving maken
Hier staan we aan het begin van onze boottocht. De meanders zijn goed te zien.
de eerste vale gier
Vanaf dat moment cirkelen ze in drommen over onze hoofden.
De boot legt aan om de wandeling door de lange grot aan te vangen.
stallagtieten en stalagmieten
Hier is helemaal geen trucage mee gemoeid. Wanneer je een bepaalde plaats verlicht met de zaklamp, verschijnt er een (voor ons bekend) gezicht.
Vlak naast de ingang van onze grot, ligt de ingang van een grot die door een rivier wordt gevormd.
Boven in de spelonk huist een gemzenfamilie.
KAMPEREN IN SERVIË
11, 12, 13, 14 juli 2019
Deze dagen gebruiken we om van het zuiden van Servië naar het noordwesten te trekken. We passeren er Arilje, de hoofdstad van de frambozenvelden. Hier heerst een grote bedrijvigheid want de oogst is volop bezig. Nadien rijden we langs Uvice, de stad die gekend is voor haar pottenbakkerij. We kamperen in de tuin van een Servische imker. Ook al staat zijn camping in de kampeergids van Servië, toch is het geen echte topper. We kiezen de dag nadien voor een échte camping, enkele tientallen kilometers onder Belgrado. Morgen verkennen we er de buurt. Op culinair vlak is deze streek wel prima te doen. Je kan er heerlijk eten voor een appel en een ei!
Tijdens deze twee dagen nemen we rust. We gebruiken de tijd om de was van de afgelopen weken te doen, om de foto's wat bij te werken, te lezen, te luieren.
Vanochtend heeft de uitbater ons op weg gezet om de mooie delen van Bosnië-Herzegovina te gaan ontdekken. We kregen nog een fiscaal attest mee, als bewijs waar we verbleven hebben in Servië. Soms wordt dit gevraagd aan de grensovergang. We rijden dwars door Sarajevo, richting Mostar. Wanneer we in de buurt van de hoofdstad komen, wordt het landschap weer hoger en mooier. Wat opvalt in dit land, is de vele leegstand en de verkrotte woningen. In de steden krijg je dan weer te maken met ultra-moderne, torenhoge kantoorgebouwen/appartementen. Het lijkt of het land nog op zoek is naar een nieuwe identiteit.
frambozen, frambozen, frambozen, .....
Ik weet niet wanneer ze die allemaal opgegeten zullen hebben. Langs de weg zagen we zo'n honderdtal beladen karren vol, allemaal te koop aangeboden.
Je verstaat geen jota van de taal. Je krijgt het ook maar amper gelezen. Op deze plaats zijn we dus ook geweest.
Het land heeft zeker een woelig verleden.
MOSTAR
15
juli 2019
Vandaag
trokken we richting Mostar. Eigenlijk is er in dit deel van Herzegovina maar 1
grote weg die er langs rijdt. Het is dan ook een vrij drukke weg die geregeld gepatrouilleerd
wordt door de politie. Hier wordt de ‘speedgun’ nog veel gebruikt.
Mostar
is natuurlijk erg bekend door zijn brug. Er werd in dit deel van het land
tijdens de jaren ’90 een gemene strijd gestreden tussen de politici, maar
ook tussen de godsdiensten. Momenteel is het redelijk rustig; Mostar is
opgedeeld in een katholiek en een islamgedeelte. Ik heb op Europees grondgebied
nog nooit zoveel minaretten gezien op zo’n beperkte oppervlakte.
Onze
rit eindigde in Neretvanski, camping Green park. Vlakbij bezochten we het
Zitomislic Monastery, een klooster uit de 16de eeuw. In de meer dan 400 jaar van zijn bestaan
is dit klooster vijf keer verwoest - drie keer door de Turken en twee keer in
de 20e eeuw. In 1942, aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, werd dit
heiligdom de plaats van het martelaarschap, waar alle monniken op brute wijze
werden gedood en het complex werd afgebroken. 25 jaar later werd het klooster
in 1967 gereconstrueerd. De definitieve verwoesting van dit klooster vond
plaats in 1992, tijdens de Bosnische oorlog, toen alles werd verbrand. Het resultaat van de laatste reconstructie van
2002-2005 is bijna een originele verschijning van het klooster, dankzij de
stenen gebruikt uit de vorige kerk. Daarnaast werden een klooster en slaapzalen
gebouwd. Momenteel zijn er 4 monniken, rond de leeftijd van 30 jaar. Ze openen
graag de kerk en geven je op een gereserveerde manier antwoord op al je vragen.
’t Is één van de pareltjes die zeker een bezoekje waard zijn.
zicht vanuit de kampplaats
Mostar, het oude stadsgedeelte
De volgende stop was in Green park in Neretvanski, een camping enkele kilometers voorbij Mostar.
Boven de brug die langs de camping lag, kon je de bunkers nog zien van waaruit er geschoten werd.
PLIVSKO JEREZO
16 juli 2019
Het gedeelte dat we vandaag van Bosnië Herzegovina gezien hebben, is een gebied dat nog veel littekens heeft van de oorlog die gewoed heeft in de jaren negentig. Hoe meer je noordwestwaarts gaat, hoe meer moskeeën je ziet, net als andere tekens van de islam. Ik waande me soms buiten het Europese vasteland. Ik heb voordien niet beseft dat deze godsdienst al zo dichtbij zo erg aanwezig is. We verblijven nu in in Plivsko Jezero, aan de rand van het nationaal park Una. De weg ernaar toe, heeft ons bij momenten weer overbluft door zijn vergezichten. De natuur is er nog erg ongerept. Kan ook niet echt anders; het is een rotsachtige bergketen die door het landschap slingert. Je kan er, buiten de natuurlijke begroeiing, niet veel anders op 'verbouwen'.
Vlakbij de camping is een een terrein met oude watermolens. Mooi, maar toeristisch.
Hier is het eerder natuurlijk stil. Morgen gaan we op wandel naar de grote waterval hier vlakbij.
veel oorlogslittekens
afgewisseld met vreedzame landschappen
JAJCE
17 juli 2019Vandaag werd er stevig gewandeld. We waren 4 kilometer van Jajce verwijderd. In deze stad (met ook weer een rijk historisch verleden), vormt een grote waterval een trekpleister. Omdat we daar nu toch in de buurt waren, besloten we de trip ernaartoe (en terug) al wandelend af te leggen. Naast de waterval, bezochten we er ook nog een etnisch museum, de 'berentoren' (waar de allereerste koning van Bosnië zijn eed aflegde) en een plaatselijke markt.
Bij onze terugtocht maakten we een praatje met enkele prille dertigers die aan het vissen waren. Ze vertelden ons dat ze genoten van de natuur (bessen, mirabellen, verse vis) maar dat de invallen van de granaten nog steeds in hun hoofd zijn gebrand.
's Avonds geraakten we in gesprek met een Sloveen die al dikwijls in de Balkan gereisd had. Ook hij bevestigde wat we voelden: de 'onrust' die er in het land heerst. Je voelt de onderhuidse strijd tussen de godsdiensten. Ze strijden om de 'macht' en doen dit door geld te pompen in de opbouw van de steden. Zo worden de grote, moderne gebouwen in Sarajevo gesponsord door de Arabische Emiraten en omringende machtige oliestaten. De vele toeristen die we gisteren zagen, komen vooral uit Syrië, Irak, .....
Ja, in de Westhoek 'voel' je de Eerste Wereldoorlog nog maar hier 'leef' je de oorlog....
Hier kan je zwemmen, vissen, kampvuur maken, .....
Onderweg naar de 'grote waterval' passeerden we ook nog andere mooie watervalletjes.
Het vlees ligt er ongekoeld naast het gereedschap en kledij.
KROATIË
18 juli 2019Vandaag weer heel wat gezien van het recente verleden van Kroatië. De littekens zijn er alom vertegenwoordigd. Er staan nog veel huizen te verkrotten en te kreunen onder het gewelddadige verleden. Je kan de huizen niet betreden omdat de kans groot is dat er nog een boobytrap in het huis ligt. Je verlaat de weg ook best niet (om bijvoorbeeld een p.. of k... te doen) omdat er nog veel mijnen kunnen liggen.
We meden de kust en kozen bewust voor de natuurparken. Dat deel van Kroatië is erg mooi. We kwamen in de buurt van de Pivlivmeren. Omdat dat te toeristisch was, sloegen we een klein paadje in en geraakten aan de achterkant van de meren, in alle rust en stilte!
's Avonds geraakten we in gesprek met andere trekkers en wisselden verhalen uit. Het gesprek werd even onderbroken door een kort en krachtig onweer, gekruid met hagelbollen. 't Was maar eventjes en het kon daardoor de sfeer niet bederven. Morgen gaan we richting Slovenië. Dan hebben we de meeste landen (op Kosovo, Griekenland en Macedonië na) van de Balkan doorkruist.
Het landschap lijkt op de oppervlakte van de maan (vol kraters van bominslagen).
de Pivlivmeren uit vogelperspectief
CRNI VRH - HIKING OFFROAD
19, 20 en 21 juliWe moesten onze internationale paspoorten een laatste keer afgeven aan de grensovergang tussen Kroatië en Slovenië. Net over de grens stopten we aan een gastvrije camping waar 's avonds een lokaal klein groepje kwam optreden. Daags nadien vertrokken we richting Crni Vrh (wat zoveel betekent als zwarte berg of zwarte top). Hier lasten we twee wandeldagen in. De beenspieren hebben duchtig mogen werken: de eerste dag hebben we een tripje gedaan van 2,8 kilometer enkel met een stijgingspercentage van gemiddeld 7%. Nadien brachten we een bezoek aan de dame die ons vorig jaar op sleeptouw had genomen naar een plaatselijke zuivelboer en een man die een bijzondere woning had. Ze herkende ons vrij snel en de sfeer zat er weer vlug in. Davorina raadde ons aan om de dag nadien een wandeling te maken naar een andere bergtop. Al wandelend bereikten we een hoogte van 1140 meter; het uitkijkpunt was de beklimming zeker waard.
Momenteel is er een dorpsfestival met 'hoempapamuziek'. Gans het dorp is er vertegenwoordigd. Wij kunnen van de muziek genieten vanuit de kampplaats...... Laat de anderen hun beentjes nu maar strekken.....
Davorina liet ons van de nieuwe 'antigrippina' proeven. Klik maar even op de foto....
KOBARID
22 juli 2019
Davorina had ons enkele tips gegeven om te gaan bezoeken in de Julische Alpen. De vorige 4 jaren hebben ze in die streek ook aandacht besteed aan 100-jaar WO I. Aan de grens met Italië is er een zware strijd gestreden. Je vindt er dan ook nog heel wat monumenten en oorlogskerkhoven. We konden kiezen uit Tolmin en Kobarid. Wij kozen ervoor om het Italiaans mausoleum in Kobarid te bezoeken. Onder een bestaande kapel zijn, nadat de oorlog was afgelopen, de lichamen (beenderen) van 8000 Italiaanse soldaten opgegraven en bij elkaar in het mausoleum begraven. De plaats doet denken aan de Menenpoort: muren vol gebeiteld met hun namen....
Nadien zakten we af naar een camping bij de heldere Soca, omgeven door mastodonten van rotsachtige bergen.
De beenderen van de 8000 Italiaanse soldaten liggen onder de kapel.
Sloveense 'Menenpoort'
Je geraakt niet uitgekeken op het landschap.
Sloveens oorlogskerkhof
TRENTE ROUTE - KAMNISCHE ALPEN
23 juli 2019
Roemenië heeft zijn Transalpina en Transfagarasan; Slovenië heeft zijn Trente-route. Deze 25 kilometer lange weg, kent zijn oorsprong rond de jaren 1900. De bewoners van dit gebied 'maakten' deze weg tussen Bovec en Kransjka Gora, wanneer ze naar de dokter moesten of inkopen doen. Wanneer Italië in de strijd kwam (WO I), moest het pad verbeterd worden voor het transport. Daarvoor hebben ze 10 000 Russische krijgsgevangenen ingezet (dezen bouwden achteraf een Russische kapel op de route, als herinnering aan het leed dat ze hiervoor hebben moeten leiden). Deze weg (met welgeteld 50 haarspeldbochten) is ook maar 7 maanden /jaar open. Het is een echte 'must-do'! Je ziet er weer de mooie wonderen van de natuur.
Bij één van de uitkijkpunten stootten we op een overblijfsel van de militaire kabel linie. Verschillende belangrijke plaatsen werden met deze kabel verbonden, zodat ze elkaar konden bevoorraden tijdens de oorlog. Blijkbaar speelde deze linie toen een erg belangrijke rol. Yep, als je ooit naar het Triglav Nationaal Park gaat, moet je deze dingen zeker meepikken.
De neus van de Defender werd richting Kamnische Alpen gezet. We vonden er een erg gezellig camping (camping Kraljev Hrib in Stahovica), eentje met de uitstraling en sfeer van de Quinta d'Alijo. Hier zullen we morgen weer op wandel gaan.
Je geraakt er toch telkens opnieuw van in verwondering.
restant van de militaire kabel linie
LAATSTE DAGEN SLOVENIË
24, 25 juli 2019
Op de tweede dag in de gezellige camping hebben we vooral geluierd en gerust. Het was weerom veel te warm geworden om nog aan een verre wandeling te beginnen.
De laatste dag op Sloveens grondgebied reden we in noordelijke richting, vlakbij de Oostenrijkse grens. We hielden halt in Ljubno, een plaats die bekend is voor het behalen van de wereldbeker schansspringen. We hadden geluk; er was een bende durvers op stage. Er werd volop gesprongen op de hoogste schans (100 meter). 't Is verdorie een diepe put wanneer je daar bovenaan staat!
Wij zochten eerder verkoeling bij de rivier die door het dorp loopt. In het glasheldere water kan je de vele grote forellen zien zwemmen. Mmmm, smaakt lekker....
De eigenaar van de camping Loka (een kleine camping die volop ingepalmd wordt door onze noorderburen...), liet ons alvast een route over een de gewone weg zien, richting Oostenrijkse grens. De klokken van de kerkentoren waaronder we sliepen, zou ons zeker op tijd wekken om die tocht aan te vangen.
visrijk riviertje, bomvol met forellen
standbeelden voor de soldaten die aan de noordgrens gevochten hebben
durvers in actie
VAN BEDRIJVIG GEZOEM IN GROENE STREKEN NAAR DROEVIGE DROOGTE
26, 27 juli 2019
Ja hoor, de klokken van de kerkentoren hebben ons met een lang en luid concert gewekt om 7 uur 's morgens. Het resultaat was dan ook dat we reeds om 8 uur konden vertrekken.
David had ons een erg mooie weg aangeraden. De laatste (vele) haarspeldbochten werden genomen; we werden een laatste keer vergast op enkele mooie uitkijkpunten.
Eenmaal de grens met Oostenrijk over, werd de autosnelweg genomen. Af en toe zagen we nog enkele mooie dingen. 't Was nog steeds behoorlijk warm. Ik was al blij dat we voor de grote drukte van het weekend waren vertrokken. We zochten dezelfde slaapplaats op die we vorig jaar hadden genomen tijdens de terugweg. Eenmaal Stuttgart voorbij, namen we de afslag. In het hotel konden we nog een beetje genieten van een concert met nummers van Simon en Garfunkel.
Na een stevig ontbijt, reden we de verder huiswaarts. Wanneer we dichterbij kwamen, op Duitse bodem, merkte ik de sporen op van de droogte van de voorbije weken. Troosteloos hoe de bermen erbij lagen, dorre bladeren aan de bomen, maïsoogsten die kunnen vergeten worden.
In de landen die meer zuidwaarts lagen, was er meer leven te bespeuren dan hier. Het verschil zit 'em volgens mij, toch wel degelijk in de manier waarop wij met de natuur omgaan.
Enfin, 6250 kilometers op de teller, een hoofd vol met indrukken, veel ervaringen en weetjes rijker, zit de trip van 4 weken er weer op. 't Wordt weer wennen aan het drukke leven hier. Ondertussen zijn er nieuwe vooruitzichten. Dit boek met herinneringen is weer geschreven....
de grens tussen Slovenië en Oostenrijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten