DE EERSTE GUINESS
4 juli 2014
4 juli 2014
Vanmorgen waren we met de 5 deelnemende wagens present om 10 uur in Nazareth op de parking van de E17. Van daaruit reden we in ‘colonne’ richting Cherbourg in Frankrijk.
Af en toe werd er gestopt om te tanken en even het toilet op te zoeken.
De hoofdactiviteit was toch vooral rijden, rijden, rijden om op tijd te zijn voor het inschepen.
Na 750 km hebben we de wagens op de boot gereden.
Op dit moment zitten we gezellig in de bar, wordt er een kaartje getrokken, spelletjes gespeeld, gebabbeld, een eerste Guiness genuttigd.
De boot gaat meteen vertrekken voor een tocht van 16 uur. Het volgende doel is om morgen om 17.00 uur plaatselijke tijd (18.00 uur in België) in het hotel in de zetel te zitten om samen naar de kwartfinale van de Rode Duivels te kijken. De pronostiek is al opgemaakt!
Voorlopig zijn de magen van iedereen nog dik in orde. Benieuwd wat het gaat worden wanneer we op volle zee zitten….
O.w.v beperkte accu (en geen stopcontacten op de boot) zal ik morgen proberen om meer foto's op de blog te zetten
Klaar om te vertrekken vanuit Nazaret!
De boot op...
Dit is al gelukt...
Klaar voor de reis, laat de Guiness maar komen
IK ZIE WATER, IK ZIE GEEN WATER
5 juli 2014
We hebben de overtocht zonder misselijkheid overleefd. Een hele belevenis was het wel. Zolang we nog niet naar ‘onze bedstede’ waren gegaan, zagen we nog geen problemen. Maar eenmaal we ons te slapen wilden leggen….. Wat bedoeld was als ‘slaapzetels’ was een ware nachtmerrie: ongemakkelijk en vooral niet geluidloos! We gaan ons de volgende keer een plaatske zoeken in de bar, op een zachte zetel.
De zee was meestal kalm, op enkele stukken na. Wanneer je vanuit de zetel door het raam keek, zag je de éne keer wel water, dan weer niet, dan weer wel…..
Rond half 1 plaatselijke tijd zijn we dan aangemeerd. Even moesten we wennen aan het links rijden, maar dat vlotte (voor de meeste) vrij snel. We hadden onze route uitgestippeld, tot we aan ‘een patteke’ kwamen dat ons uitnodigde om te gaan ‘greenlanen’. Mooie natuur, veel groen, rust, mooie uitzichten vanuit verschillende hoogtes. Uiteindelijk moesten we op onze weg terugkeren. Door deze uitstap hebben we de eerste helft van de Duivels gemist, maar de tweede helft hebben we op een uitzonderlijke manier kunnen meemaken. Er was een bruiloft aan de gang in het hotel en het TV-toestel stond opgesteld in het feestgedruis. Moet het gezegd worden dat we opvielen tussen al die feestelijk geklede mensen? Zeker door onze uitbundige ‘ooh’ en ‘aah’ en ‘goddoemes’….
De nederlaag was vrij vlug verteerd, zeker na de lekkere maaltijd.
Geef toe, zo'n mooi zicht om wakker te worden, ... . Je vergeet er meteen je slapeloze nacht door.
We zetten 'band' op wal in Rosslare.
Het Belgische hoekje op het trouwfeest.De spanning is bijna te snijden terwijl de andere aanwezigen rustig verder feesten.
Er wacht ons nu een fris bed, douche….HET ECHTE IERLAND
6 juli 2014
Het eerste Ierse hotel waar we overnacht hebben, krijgt van ons een 10 op 10: heel vriendelijke mensen, deftige en mooie kamers, goed ‘typical breakfast’ (bijna een Engels breakfast maar dan zonder de bonen in tomatensaus)… We zijn weer op kracht gekomen, zeker na de deugddoende nachtrust. Onze Vlaams-Ierse gids (Eddy) heeft zich vanmorgen bij de groep gevoegd. Onzer zijn begeleiding zijn we vertrokken voor een eerste korte rit door het Ierse landschap. Rond half 12 konden we onze inkopen doen in een plaatselijke supermarkt (te gekke openingsuren: van maandag t.e.m. zaterdag is ze geopend van 8 tot 22 uur; op zondag is de supermarkt open tussen 10 en 20 uur – hier hebben ze geen nachtwinkels nodig….). We deden onze inkopen voor vandaag en morgen omdat we vanavond gaan kamperen en de maaltijden al picknickend zullen doorbrengen.
We hebben kunnen genieten van het mooie en rustige landschap.
Wat me opvalt (of wat ik gehoord heb van ‘den Eddy – een rasechte Kempenaar ook nog): Ierland telt ongeveer 4 miljoen inwoners en het land heeft een oppervlakte waarin België 4 keer in kan; Ierland is opgedeeld in ‘county’s’ (wat je kan vergelijken met provincies); ook al denk je dat je in een afgelegen gebied rijdt, dan nog kan je plots een huis zien opdagen; er zijn nog turfvelden die momenteel nog gebruikt worden; de fuchsia’s groeien hier in het wild en kunnen zelfs een struik vormen die meer dan een meter hoog is; de huizen zijn meestal bepleisterd en nadien in een gele tint geverfd; verkeersborden zijn nauwelijks te bespeuren maar dat is ook niet echt nodig omdat je op de meeste wegen 80 tot 100 km per uur mag rijden (uitgezonderd in de bebouwde kommen want daar is de snelheid 50 km per uur); we hebben nog geen 10 verkeerslichten gepasseerd; een politiewagen (garda) heb we 1 keer gezien.
Het kampvuur brandt ondertussen; de barbecue is aangestoken. We gaan een gezellige avond tegemoet (onder een zacht ondergaand zonnetje). Straks slapen we weer in onze (dak)tent. Mmmmm
Eén van de turfvelden dat nog actief wordt gebruikt.
'Wa? Wie zegt da ne Disco da ni kan? Zelfs met de handrem op!'
Rustgevend, groen, mooi....
Als er een boom over de weg ligt, dan leg je die toch weg..
Opdracht volbracht. Onder de volgende kunnen we onderdoor rijden. (om dan achteraf terug te moeten keren omdat er nog veel bomen over het pad lagen)
THE RING OF KERRY
7 juli 2014
Ja, we hebben genoten van de barbecue tijdens de ondergaande zon…. Om kort nadien overspoeld te worden door een heuse plensbui waardoor we ons genoodzaakt voelden om de afwas onder de zeilen te doen en iets nadien de slaapoorden op te zoeken. Vanmorgen werden we weer al plensend gewekt. Maar, als je naar Ierland gaat, weet je dat je je daaraan kan verwachten en hoef je er daarom ook niet over te zeuren. We hebben ons toch weer gelukkig geprezen dat we nog eens goed hebben kunnen slapen in onze daktent.
Na het ontbijt vertrokken we, richting van de Ring of Kerry. Tijdens de rit stopte het ook al met regenen. Maar vooraleer we onze tocht echt begonnen, zijn we nog gestopt in Killarny. Daar hebben we de kans gehad om de echte Ierse wollen truien te kopen. Voor alle zekerheid hebben de meesten zich ook een waterdicht hoedje aangeschaft. We zijn er helemaal klaar voor.
Vanaf het moment dat we toen onze wagens hebben gestart, hebben we echt kunnen genieten van het mooie groene Ierland (Gap of Dunloe, Dark Vally, Ladies View. De foto’s zijn onze getuigen. ‘Onze Eddy’ gaf ons ook geregeld wat weetjes of info over hetgeen we zagen. En ja, we hebben hierbij ook goed opgelet. (’s avonds was er zelfs ook nog een ijverige leerling die het verhaal van het eiland waarop paterkes (één van de twee Celtic Islands) hadden gewoond, meteen kon vertellen wanneer Eddy ons inlichtte over het programma van de volgende dag. ‘We gaan morgen, bij het verderzetten van de tocht, naar een eiland waarop…. ‘Ah ja, waar die paterkes woonden’, ‘Nee, nee, dat eiland zijn we al lang voorbij….).
De eindbestemming bereikten we onder een stralende zon. Na een frisse douche, hebben we van een lekker maal, Ierse drank en gezellige sfeer kunnen genieten.
Het mag nog eens worden gezegd: de Ring of Kerry…. Prachtig!!!
The Gap of Dunloe
Even stoppen om te picknicken.
De sfeer zit er wel degelijk in!
Tijd voor een groepsfoto
House of Muckross, een optrekje dat door 1 Engelse familie bewoond werd in de 19de-vooraan 20ste eeuw.
Genieten maar...
VALENTIA ISLAND, OP ZOEK NAAR DOLFIJNEN
8 juli 2014
Na een heerlijk ontbijt in de fijne B&B, vertrokken we richting overzet Valentia Island. Eerst had ik me nog even geïnformeerd over de connectie met Charlie Chaplin omdat we foto’s hadden gezien met een standbeeld van Charlie Chaplin. Blijkt dat deze vedette een bijzondere band had met het eiland; hij kwam er jaarlijks op verlof met zijn gezin omdat hij er zo ongedwongen kon genieten van zijn vakantie. De inwoners lieten hem gewoon gerust zodat hij ongestoord van zijn vakantie kon genieten.
De overzet was kort, de kennismaking met het eiland was warm, gezellig, ongedwongen, heel rustig. Eerst bezochten we er een steengroeve (niemand keek op toen we er binnenwandelden), nadien klommen we met de auto tot op een parking op een cliff om van daaruit een wandeling met prachtige uitzichten te maken. Er was zelfs iemand die dacht dat hij met een fotozoektocht bezig was omdat hij enkele vergezichten herkende uit een folder.
Via een verbindingsbrug geraakten we terug op het Ierse vasteland. We namen er meteen de boot om op zoek te gaan naar de dolfijn. In een klein bootje, gewapend met verrekijker en fototoestel, keken we uit naar de ontmoeting met dat bijzondere zoogdier. Het duurde niet lang of we hadden ‘touch’. Redelijk spannend… maar we zagen hem geregeld opduiken. Toch een speciaal gevoel, varen in de nabijheid van een opduikende dolfijn! We waren content om hem geregeld te kunnen spotten; we vonden het dan ook niet erg om met het bootje terug te keren naar Dingle. Daar konden we de inkopen doen om het volgende kampement te ‘overleven’. We genoten nadien van het mooie landschap tot we aan de camping kwamen (amai, daar hebben we de eerste onvriendelijke Ierse dame ontmoet….). We zetten er de tenten op en vertrokken dan terug naar Dingle om er naar een typisch visrestaurant te gaan. Na het echte lekkere eten, trokken we Dingle binnen om er in een pub te genieten van het optreden van twee Ierse muzikanten. Leuke sfeer, typisch Iers (muziek en Guinness). ’t Was een fijne dag. De indrukken van de dag mengden zich in een zalige slaap in de daktent…..
Even rondwandelen in de steengroeve
Zicht op Dingle vanop de Atlantische Oceaan
Echt zicht op de dolfijn!
RING OF DINGLE
9 juli 2014
Je moet maar op vakantie gaan met een bende lolbroeken! Toen we vanmorgen uit onze tent wilden kruipen, merkten we dat we op een andere plaats in de camping stonden. Er verscheen zelfs een voltallige cameraploeg om onze gezichten te filmen/fotograferen bij het opentrekken van de tent. Jaaaaa….. er waren enkele creatieve breinen in gelukt om onze Def stiekem te verzetten tot op een andere locatie…. Pas op he gasten, ons verlof is nog niet voorbij!!
Na ’t ontbijt en de opruim zijn we vertrokken voor een tocht in de landtong Dingle. ’t Was weer mooi, hoor. We hielden een stop aan het strand (Dirk plaatste er zijn handtekening in het zand) en haalden grote hoogtes op een heuvel, op plaatsen waar je met een gewone wagen niet kan geraken (sommigen reden er bijna vast of dreigden er de wagen bijna op de zijde te leggen; de mannen speelden er met hun grote speelgoed…)We genoten van verschillende vergezichten over de Oceaan en over het landschap.
Ons middagmaal verliep op een speciale manier: den Bompa en de Ronny bakten wafels met een antiek wafelijzer en ons Veerle bakte pannenkoeken aan de rand van het meer in de streek Glanteenassig. Nadien maakten we nog een wandeling rond het meer en vertrokken dan naar onze kampplaats. Dit keer kamperen we in de duinen!!! Lieve lezers, dit is echt klasse!! Het eten hebben we achter de rug. Meteen beginnen we weer aan ons kampvuur. Gezellig rond de tafel, Catastroof op de achtergrond (ja Bjorn, we hebben je gemist bij paterke Karel), een lekker aperitiefke, verhalen die worden opgehaald, moppen die worden verteld…. Ja, dit is de reden waarom we intekenen voor deze soort van vakantie…..
Man, man, wat gaan we straks weer zalig slapen in onze tent!!
't Is hier misschien te plat voor sommige wagens???
Wie kan erin lukken om zijn initiaal in 't zand te zetten?
De liggende man in de Oceaan...
Sfeer op 't strand!
LAZY THURSDAY
10 juli 2014
De zeebries heeft regelmatig met ons tentje geschud; af en toe hebben we een druppel regen gehad; de slaapplaats krijgt weer een 10 op 10.
Voor vandaag was er een rustige dag gepland. We gaan op weg naar Abbeyfeale met een tussenstop in het stadje Tralee. Vanmiddag was het pizzatijd en in de namiddag zijn de meesten gaan zwemmen in een zwembad met glij-/golfbaan à la Centre Parcs maar dan op z’n Iers. Enkele anderen doken het stadje in om het winkelcentrum te verkennen. We hebben er enkele cadeautjes voor den Bompa gekocht. We peinzen dat hij er vree content mee is!
De douche in de B&B was werkelijk deugddoend, zeker na 2 nachten op een camping. Het vuil is weer onder onze nagels gehaald, de haren proper gewassen, de mannen hebben hun overtollige haartjes ook weer kunnen weghalen. Zo meteen vertrekken we voor onze maaltijd naar het stadje. Morgen zullen we koers zetten naar het noorden van Ierland.
Den bompa kan rustig gaan slapen in zijne nieuwe pyjama....
NAAR HET NOORDEN VAN IERLAND
11 juli 2014
Terwijl men in België een ontbijt nam op de dag van de Vlaamse Gemeenschap, deden wij ons tegoed aan een ‘typical Irish/English breakfast’. Sommigen verkozen ‘with beanes’, anderen ‘without’ maar het smaakte bij iedereen. Deze B&B werd weerom uitgebaat door een ouder (gepensioneerd wellicht) koppel, met veel zorg en netheid.
Nadien vertrokken we voor een lange tocht naar het noorden van Ierland, richting Donegal. We hebben onderweg wel enkele stops ingelast om enkele bezienswaardigheden mee te pikken. De eerste keer hielden we halt in Adare. Een jonge man verwelkomde ons als standbeeld. Hij deed dit op een meesterlijke manier. We konden er verder nog enkele hele oude huisjes bezoeken ( ze zijn een soort van erfgoed en worden nog wel bewoond) die getooid waren met een meterdik strooien dak. In Adare bevindt zich ook nog een ruïne van een oude vesting, gebouwd door de Noormannen. Een tweede halte hielden we in Bunratty Castle; je kan het vergelijken met het Belgische Bokrijk, alleen denk ik dat het inkomgeld in Bokrijk een schappelijkere prijs is. We bedankten er dan ook voor en zetten de trip verder via Galway. Daar kregen we het gezelschap van Dave, een Zuid-Afrikaanse vriend van Eddy (maar ook ondertussen wonende in Ierland). Dave kende enkele ‘buitenwegen’ die interessant waren. Hij loodste ons naar een picknickplaats aan Lough Corrib. Dit meer kent bij de vissers wereldfaam voor het vissen van zalm en forel. Het is een gigantisch groot meer dat zelfs 365 eilandjes telt. Davy reed met ons dan verder tot aan het kasteel van Cong. Dit imposante kasteel is in 1935 aan de Ierse regering verkocht (blijkbaar voor één symbolische euro maar dan wel met de opdracht erbij om het goed te blijven onderhouden). ’t Goed is ook bij de grote sterren van het witte doek gekend; Pierce Brosnan heeft er zijn trouwfeest gehouden…
Van daaruit reden we de streek van Connemara in. We hebben nog enkele mooie uitzichten gehad over het meer.
Omdat we enkele mooie plekjes hadden meegepikt, werd er besloten om niet in één ruk tot Donegal te rijden, maar al eerder te stoppen aan een camping in Ballina. Op deze manier zitten we al wel in de buurt en kunnen we ook op een redelijk tijdstip de tenten al opzetten.
De chauffeurs hebben er meer dan genoeg kilometers voor vandaag opzitten; zij mogen verdiend aan een ontspannen avond beginnen.
Bonen in tomatensaus.... Mmmmmm!
Een handkus van een levend standbeeld
Typische huisjes met een strodak van een meter dik
Pierce Brosnan was niet meer te bespeuren.
Een daktent als slaapkamer, een zeil als de rest van het huis. Meer moet het echt niet zijn.
HET MOOIE NOORDEN
12 juli 2014
Vanuit de camping zijn we verder getrokken naar het noorden van Ierland. We hielden stop in Donegal waar er tijd was om enkele souvenirs te kopen. De trip werd dan verder gezet tot Letterkenny om er te picknicken. Een nieuwe gids vervoegde de groep, Shaun (of Sheen). Deze man uit de streek kent het gebied heel goed wat off-road betreft. Dat werd ons al vrij snel duidelijk. Er werd nog even een sleutelmoment ingelast (mannen moeten nu toch eens eenmaal aan hun LR sleutelen, liefst bij een plaatselijke garage). Vanuit die garage bracht Shaun ons naar plekjes waar sommigen mensen uit de buurt nog lang niet geweest zijn. Prachtige uitzichten hebben we gehad, vanop grote hoogtes!! Dit was Ierland op z’n best/mooist!
In Carrigart hielden we halt op een terrein van Oldtimers. We werden er gastvrij ontvangen op thee en gebak (ondertussen werden onze wagens veelvuldig gefotografeerd). We reden nog even verder de ‘bergen’ in om nadien via een eethuis in Letterkenny (waar we weer uitgebreid werden gefotografeerd, zowel onze wagens als wijzelf aan de tafel), naar de B&B in Fortnablagh te rijden. Het is de bedoeling dat we in deze B&B 2 nachten zullen verblijven.
COUNTY DONEGAL
13 juli 2014
Laat ons zeggen dat de B&B die we nu hebben, de minste punten zal krijgen…. Hier en daar zijn er wat terechte opmerkingen maar… we zeuren er niet om. ’t Moet niet altijd de pure luxe zijn…
Laat ons zeggen dat het ontbijt ook niet meteen typisch Iers/Engels is, maar…. ook hier zeuren we niet om. ’t Gezelschap en de uitzichten zijn grandioos; de weegschaal helt naar deze kant over!
We vertrokken tijdig voor een ganse dag off-road/greenlane onder de begeleiding van Shane. Jongens, jongens, wat hebben we kunnen genieten van de prachtige plaatsen die we konden bezoeken dankzij onze LR’s met hun uitstekende chauffeurs. Het landschap varieert voortdurend; van mooie stranden met helblauw water, tot groene heuvels en hoge rotsachtige bergen.
De kennis van techniek werd ook weer vandaag op de proef gesteld. Eddie heeft een wiellager moeten vervangen (met de assistentie van de omstaanders – zelfs uitgerust met een witte werkoverall) en bij bompa moest een steen tussen een plaat worden uitgehaald. ’t Is ondertussen allemaal weer in orde.
Tijdens de terugweg naar de B&B moest de winch ook nog even worden gebruikt maar toch raakte iedereen tijdig terug. Vandaag willen we op tijd met alles klaar zijn zodat we op een deftig uur kunnen eten en ook nog naar de finale van het WK voetbal kunnen kijken.
IT'S NICE TO BE NICE
14 juli 2014
Vanmorgen vertrokken we voor de tweede (en laatste keer) vanuit de B&B om verder te gaan greenlanen. We trokken langs Letterkenny, Donegal, Sligo en Galway. In Balleyvaughan hebben we nog een beetje geshopt en dan trokken we verder, richting van de Aran Islands. Op deze drie eilanden wonen de enige echte Ieren van Ierland. Hier wordt er nog echt Iers gesproken. Blijkbaar worden deze eilandbewoners door de Ierse regering gesubsidieerd om op de eilanden te blijven om het ‘culturele erfgoed’ te kunnen blijven handhaven. We stopten geregeld van het éne mooie uitzicht naar het andere. Ierland blijft ons bekoren.
Uiteindelijk arriveerden we in Doolin. Van daaruit hadden we een mooi uitzicht over de Cliffs of Moher. Nadat we ons in ons ‘poepchique’ hotel hadden ingecheckt, vertrokken we voor een wandeling naar de plaatselijke cliffs. Onderwegen hielden we een praatje met een plaatselijke oudere heer die ons weer vriendelijk uitleg gaf over hetgeen er te zien was. N’een echte gentleman die erop stond om de dames een handkus en de mannen een vriendelijke hand te geven; hierbij zijn wijsheid meegevende: ‘It ’s nice to be nice’. We kunnen nog iets leren van de Ieren.
’s Avonds hebben we in de pub een ware sfeervolle Ierse avond beleefd. Er was live-muziek van enkele echte plaatselijke artiesten. Het optreden ging als volgt: 4 mannen uit een groepje begonnen met muziek te maken en iedere andere muzikant die een instrument mee had, mocht meespelen/zingen of een ander lied inzetten. Ook al kenden ze elkaar of het lied niet, toch slaagden ze er allen in om het lied mee te spelen of te zingen. We waren één en al oor en lieten ons meeslepen met de muziek en de sfeer. Dit was een echte geslaagde avond, ééntje om te blijven herinneren.
VLAVAK
15 juli 2014
Na het uitgebreide ontbijt in ons hotel, trokken we verder. We gingen een uitstap maken langs en over de Burren. Toch wel een speciaal en uniek landschap. Dankzij de stuurmanskunst van de chauffeurs en de mogelijkheden van de LR’s, kwamen we op plaatsen waar eigenlijk alleen maar wandelaars komen. Zelfs de steenbok had ons niet verwacht….
Rond half 12 zakten we af naar de boot die ons vanop het water tot aan de Cliffs of Moher bracht. Bijzonder om te zien, gigantisch bewoond door zoveel watervogels dat er bijna geen vrij plekje op de kliffen te spotten was. Zelfs op de boot hadden we een speciale ontmoeting. We maakten er kennis met een ploeg van Vlavak die een reportage aan het maken was over Ierland (het betreft een reportage die tijdens 4 opeenvolgende weken in september-oktober zal worden uitgezonden. De eerste uitzending is op 20 september maar op 27 september zal 'onze' reportage worden uitgezonden!). Er zaten enkele bekende BV’s bij…. De ontmoeting verliep echter zo spontaan dat deze mensen zich al vlug bij ons ‘thuis’ voelden. Er volgde zelfs een fotoshoot op de kade (iets waarvoor vele fans toch lang moeten aanschuiven op één bepaalde dag in het jaar om met deze mensen op de foto te kunnen…..).
Nadien moesten we nogmaals de boot op, ditmaal met de auto erbij. We namen de ferry in Killimer om nadien koers te kunnen zetten naar onze camping in Abbeyfeale.
De steenbok was net weg...
Ierland, mooi land!
Neen, ik vaar echt niet graag. Ooooh, was dit al maar voorbij...
Sorry, alles is volzet, geen plaats meer op de Cliff of Moher.
Filmen voor Vlavak. Opperste concentratie.
En we voelen ons 'thuis'. Herken je ze?
Als ik zeg dat da los moet, zal da los gaan ook!
Ferryke doen
2 dikke vrienden, jij en ik.
Maar lachen doe ik wel graag, he!
Hier was de sfeer weerom opperbest: het ontbrak ons niet aan eten, drinken, Ierse muziek, gezelschap, gezellige verhalen en grappen.
We doken er voor de laatste keer deze vakantie onze tenten in….
AFSCHEID VAN DEN EDDY
16 juli 2014
Vanmorgen heeft ons Veerle weeral wentelteefjes gebakken voor de ganse hoop! Zelfs den Eddie kwam ervoor naar de camping. Ze smaakten lekker en deden deugd tijdens het natte begin van onze dag.
Nadien namen we allemaal afscheid van onzen Eddie. We hebben hem allemaal gemeend bedankt voor de fijne tocht die hij voor ons had uitgestippeld! Weeral een Landroverfamilielid erbij om te koesteren! Nogmaals bedankt, Eddie!! See you soon in Herentals!
Vanuit de camping trokken we naar Blarney Castle. Uiteindelijk hebben we het kasteel niet bezocht maar zijn we naar de grootste winkel van Blarney gegaan om er de laatste truieninkoop te doen. Laat de winters nu maar komen!
Nadien splitsten we ons op: één groep reed naar een wiskeystokerij, de nadere groep reed naar Cobh (de plaats waar de laatste passagiers van de Titanic zijn opgestapt vooraleer die richting Amerika vertrok – en niet aankwam…..). Dit was een rustige halte met een centrumbezoek en kennismaking met enkele gepensioneerde warme Ieren die ons uitvoerig vertelden over Titanic, Belfast en de gemengde gevoelens die ze nog hebben over de Engelsen. Dit ligt toch nog echt gevoelig….
Nadien heeft de groep zich terug vervolledigd in Youghal, waar we ons nu aan het opfrissen zijn in onze bungalows om aan laatste avond op Ierse bodem aan te kunnen vangen.
Het weer is opperbest, we baden zowat in de zon. Morgen trekken we naar Rosslare….Damn’d….!
Winkelen in de grootste winkel van Blarney
Prachtige kathedraal in Cobh
Typisch Iers, die gekleurde huizen.
Wijsheid van drie gepensioneerde Ieren: 'Ganlirighan bothar leat' of
'May your road rise with you'
Hier stapten de laatste passagiers van de Titanic op.
De meesten van hen waren arm en werden opgesloten in de onderste dekken....
RICHTING ROSSLARE
17 juli 2014
De laatste nacht op het Ierse vasteland zit erop...
Na het ontbijt zijn we richting Rosslare vertrokken. Omdat we goed op tijdschema zaten, hebben we de rit op een gezapig tempo kunnen doen en hadden we de kans om hier en daar nog enkele mooie dingen mee te pikken. We hadden besloten om niet naar Waterford te gaan omdat we onderweg een Nederlands gezin hadden tegengekomen dat daar logeerde en ons adviseerde om beter langs de kustlijn terug te reizen en te genieten van de mooie uitzichten. We reden dan ook langs Kill waar er nog enkele echte oude huisjes te bezien waren en van daaruit naar Tramore. Daar hebben we gepicknickt op een bank aan een winkel. Omdat we de smaak van het varen te pakken hebben, hebben we in Passage East de ferry genomen om verder te kunnen trekken naar Wexford. En ja hoor, daar hebben we toch nog een Landrovergarage gezien! De eerste (en enige) tijdens onze reis. Natuurlijk moest er gestopt worden om even van gedachten te wisselen met hun werknemers/manager.
Vooraleer we gingen inschepen, hebben de meesten hun laatste Ierse steak nog gegeten in een plaatselijk restaurant. En dan was het tijd om weer de Atlantische Oceaan te bevaren, richting Normandië. 't Was dezelfde ferry als de vorige keer; we kenden al meteen onze weg.
De kaarten werden weer bovengehaald, de dekentjes kwamen tevoorschijn, de laatste Guinness werd besteld.... Bye, bye Ireland! Hope to come back again!
Ons Guyke had een hoestje en wilde graag worden ingesmeerd. 't Was toch goei spul!
Vissers aan het werk
We namen nogmaals de ferry.
THE 'LATEST' DAY ON NORMANDY
18 juli 214
Wat een nacht!!! De meesten waren vanmorgen geradbraakt door de slechte slaapplaatsen die ze hadden kunnen bemachtigen (sommigen hebben gelukkig wel goed kunnen slapen). De zee was meestal vrij rustig. Toch maakte ik kennis met het eerste onweer op de grote waterplas. Vrij speciaal om te zien (en je kon de donderslagen ook goed horen!). Vanaf 's morgens werd de tijd dan gedood door te gaan ontbijten, kaarten of Uno te spelen, te gaan eten, op de zetel te hangen en een beetje te dutten, op het dek gaan genieten van de zeespiegel. We hadden ondertussen al gehoord dat het in België heel warm was en dat er onweders waren voorspeld. Wel, die onweders hebben wij vanaf de oceaan meegebracht. Gans de dag hebben we ze gezien of gehoord. We zullen dus niet vreemd opkijken wanneer we terug in België zullen zijn!
Rond half 5 reden we onze LR's van de boot. We hadden afgesproken aan het eerste tankstation om er afscheid te nemen van elkaar: Bompa en Ronny reden meteen naar België, net als de familie De Lange. Guy, Ann en Arno hielden nog een halte bij vrienden in Frankrijk; Veerle, Johan en wijzelf zouden nog overnachten in Normandië. Afscheid nemen is nooit leuk! Zo ook deze keer....
N'een dikke knuffel, 3 Belgische zoenen of een handdruk, de beste wensen op een veilige thuiskomst...
Bedankt allemaal voor de fijne tijd in Ierland! We hebben veel gezien, veel gelachen en plezier gemaakt, veel bijgeleerd, enorm genoten! Hopelijk zien we elkaar weer snel terug op een Ierland-reünie!
De chauffeurs kropen achter hun stuur, de deuren werden dichtgeklapt en ieder zette zijn eigen weg verder.
Wij hebben een B&B opgezocht in Ohama Beach (volgens Dirk Obama Beach....). We logeerden in St-Laurent-sur-Mer bij Christophe en Magali ( 2 lieve mensen die ons goed in de watten hebben gelegd). Na het avondeten bij hun vrienden, adviseerden zij ons om nog even naar een dorpje in de buurt te gaan voor de gezellige sfeer en vuurwerk. En ja hoor, daar vonden wij (en Veerle was er echt graag bij) wat we in Ierland hadden gemist: een heuse plaatselijke markt! Af en toe stonden we te verzinnen of we niet dit of dat zouden kopen, maar toch keerden we met lege handen naar 'huis' voor een goede nachtrust (onder een plensbui met af en toe een donderslag).
OHAMA BAY
19 juli 2014
Het Ierse breakfast werd al gauw vergeten doordat Magali en Christophe hun enorme best hadden gedaan om een uitgebreid 'petit déjeuner' op tafel te zetten. Een stokbrood kan toch deugd doen na al die bonen in tomatensaus.
Na het ontbijt namen we afscheid van elkaar. Johan en Veerle reden al richting Gent, terwijl wij nog even enkele dingen wilden bekijken in Normandië. Magali had ons enkele plaatsen aangeraden om te bekijken; we volgden haar raad dan ook op.
We bezochten er een algemeen museum met originele stukken uit de Tweede Wereldoorlog en gingen nadien naar het Amerikaans kerkhof. Van daaruit konden we naar het strand. Ondertussen was het weeral beginnen regenen en onweren. Dat had voor ons het voordeel dat we helemaal alleen op het strand stonden waar de landing heeft plaatsgehad. Een speciale belevenis was dat wel. We wandelden er tussen de wrakken over het strand naar het water (dat aangenaam van temperatuur was) en konden zo ongestoord de ganse landingsplaats overschouwen. Net als het bezoek aan Auschwitz was dit ook weer een 'sta-hierbij-stil'-moment. Vanuit het strand kwamen we weer op het kerkhof terecht. Het doet me telkens iets, al die graven waaronder meer dan 9000 soldaten liggen...
Van daaruit reden we naar een cinema met 9 schermen die in een ronde opgesteld staan. Daarop worden beelden geschenen van de verschillende partijen van de oorlog. Je wordt nogmaals doordrongen van het absurde geweld dat een hoop verdriet heeft veroorzaakt.
Rond half vier zijn we dan begonnen aan de tocht naar Merksplas. Ook al was het zaterdagavond, toch hadden we overal vlot verkeer. We hebben enkel 3 kwartier verloren bij het aanschuiven aan de Pont de Normandie. Gans de tocht hebben we onweer en af en toe een hevige plensbui gehad.
Na een kleine 4300 kilometer (de teller hebben we op 0 gezet toen we op 4 juli vertrokken) -we moeten er eigenlijk nog 1100 km van de overtocht heen en weer bijtellen - kwamen we rond kwart over 11 in Merksplas aan. 't Was er warm en ... 't onweerde....
't Was een fijne reis, ééntje om tevreden en met warme gevoelens aan terug te denken.
We denken in stilte al aan een volgende trip op dezelfde manier...
Het strand voor ons alleen, wandelend tussen de wrakken.
Welke jongens hebben in dit wrak hun laatste bange momenten beleefd?
Duizend en duizend soldaten, en nog eens.....
Stille en bescheiden tekens van waardering en dank op het strand
Geen opmerkingen:
Een reactie posten