M'n wekker zou aflopen om 5 voor 5 maar om half 4 ben ik al maar opgestaan omdat ik de slaap niet meer kon vatten.
We zijn dan op tijd kunnen vertrekken; om kwart voor 6 stonden we klaar om te verzamelen aan de Carestel in Beerse. Er werd beslist om in kleine groepjes te rijden en om 3 keer bij elkaar te komen op een afgesproken parking.
De kilometers gleden onder de banden door! Om half 6 reden we Polen binnen.Vanaf de grens bolden we nog een dikke 200 kilometer om rond half 9 in het hotel aan te komen.
Daar werden we verwelkomd met een glas wodka-grapefruit om dan met het ganse gezelschap aan tafel aan te schuiven voor onze diner.
De bediening door 1 persoon voor een groep van 20 mensen die allemaal nog à la carte mochten eten... Je kan al raden dat dat niet zonder problemen kon verlopen.
Ondertussen zijn we al een eindje na half 12 en zijn de meesten toch van plan om onder het dekbed te kruipen (na een tocht van +/- 1100 km).
Morgen hebben we nog 300 kilometer af te leggen. Eerst gaan we nog een bezoek brengen aan Krakau (prachtige stad) om van daaruit naar Oekraïne te rijden waar we in ons tweede hotel het gezelfschap zullen krijgen van Vasil en Andrej.
DAG 2 bremzen bleiben plakken....
Na 't ontbijt vanmorgen, zijn we op een redelijk uur vertrokken voor een tocht van ongeveer 430 km.Vooropgestelde dagindeling? Eerst een tocht naar Landrover Serwis in Krakow, dan een laatste trip tot Przemsysl (8 km tot de grens van Oekraïne).
We hadden niet kunnen vermoeden dat de trip een 'afval-race' zou worden. De grootste broer uit het gezelschap kon al snel zijn auto niet meer in vijfde versnelling zetten. Bij LR bleek dat er een nieuwe versnellingsbak moest gestoken worden. Dit karweitje zou uiteindelijk enkele uren duren.
Nadat we net hadden vastgesteld dat er iets met de versnellingsbak scheelde, dachten we dat hij zijn versnelling aan 'het opsmoren was'. Wat een stank!
Maar bij nader inzicht bleek dat de stank werd veroorzaakt door onze eigenste Def. Roodgloeiend stond de remblok links achteraan! Dit probleem kon zelf worden opgelost op de eerstvolgende parking. Bjorn, bedankt voor de hulp!
Een nieuwsgierige toevallige passant kreeg al snel de uitleg wat er aan de hand was door onze eigenste Jean Marie Pfaff: 'De bremzen bleiben plakken'....
't Was dus een goed plan geweest om vandaag een bezoek aan de LR Serwis in Krakau te plannen.
Een kort bezoekje werd al snel een lange visite. Maar... LR Serwis is echt een service! We werden getrakteerd met koffie, thee, streekbiertje van Krakow, pizza's met een diameter van 6O cm, een rondleiding door het magazijn.... Mannen zijn net iets erger dan vrouwen wanneer ze in een shoppingcentrum van LR-onderdelen gaan....
Rond half 5 zijn we verder gereden, richting Przemsysl; toch een tocht van een kleine 300 km. Ondertussen krijgt de wagen van Bjorn af te rekenen met problemen met de koppeling.... Afwachten hoe dit gaat aflopen de volgende dagen...
Het grootste deel van deze tocht ging over de landelijke wegen.
België kent een bevolkingscijfer van 344 inwoners/km²; Polen een bevolkinscijfer van 122 inwoners/km².
Dit grote verschil merk je meteen wanneer je door het land rijdt: veel minder huizen (meestal geconcentreerd in dorpen en kleine steden), veel meer natuur. Ik heb genoten van het gigantische aantal vlinders, reeën die je aan de rand van het bos ziet, ooievaars die door de weiden trekken of boven in hun nest zitten, bijkasten achter de huizen....
Vooraleer we in ons hotel aankwamen, zijn we nog langs een supermarkt gereden om wat drank in te slaan voor een ganse groep voor de volgende 14 dagen. De dame achter de kassa zal zich dit wellicht nog een hele tijd herinneren ('nee, niet 1 fles, nog een fles.. Nee, nog een fles... Alles... Nog een fles....).
Rond half 10 kwamen we in het hotel aan. Andrej herkende ons nog.
Vasil zal morgen aan de grens de groep vergroten.
Oekraïne, here we come!
Temperaturen om half 7 'savonds...
DAG 3 Grens…. Open….open… open…Go
Deze voormiddag hebben we de grens met Oekraïne bereikt.
Geloof me… Daar wordt niet gelachen!
Aan de Poolse kant werden we eerst grondig gecheckt (‘Pasport!’), iedereen uit de wagen om bekeken te worden (‘Klopt dit wel met de foto?’). Dan werd de wagen gecheckt (‘Open’ ‘Open’). Het koffertje met fotografisch materiaal leek wat verdacht, dus ‘Open’. Wanneer het voor Polen in orde was, werd een wit papiertje afgestempeld en mochten we naar de Oekraïense kant.
Wat me opviel is dat de meeste douanebeambten daar, jonge slanke dames zijn, omgord met wapens en op het hoofd een stevige kepie. Maar niet meteen katjes om zonder handschoenen aan te pakken. Ze meeeeeeenen het! Geen glimlach, geen gelach, geen zotte kuren.
Het papierwerk werd weer grondig gecontroleerd en onze wagen kon verder. We hebben er een uur en 20 minuten over gedaan om Oekraïne binnen te geraken.
Niet iedereen van onze groep had geluk. De verzekeringspapieren van hun wagen lagen nog thuis onder het kopieerapparaat… Onverbiddelijk werd het NEE, geen grensovergang. Er werden nog een aantal voorstellen gedaan, noodscenario’s uitgewerkt maar het mocht allemaal niet baten. Ze mochten niet binnen….
Even na de middag reden we het binnenland in.
Wat meteen opviel:
- Zet je klok een klein honderd jaar terug!
- Geloof me, onze Belgische wegen zijn in prima staat! Niet meer zeuren over een putje meer of minder in de weg! Wat je in Oekraïne ziet, is niet te beschrijven.
- Het automerk Lada zit hier nog degelijk in de lift
- Om ooievaars op hun nest te spotten, moet je in Oekraïne zijn
- Wanneer je met een sliert auto’s door een dorp rijdt, beginnen de mensen te kijken en te zwaaien; ze weten precies niet wat ze zien
- Het land lijkt van iedereen en niemand te zijn. Her en der zie je een geit, koe of paard aan een stok om te grazen. Soms worden de paarden op een andere manier in toom gehouden. De voorste poten worden aan elkaar gebonden met een touw of ketting van een 40-tal centimeter. Zo kunnen ze niet snel lopen.
- Ook al zijn de mensen niet erg rijk, overal zie je prachtige kerken met bladgoud bedekt. De mensen zijn orthodox. ’s Zondags gaan ze massaal naar de kerk, het volk staat tot buiten (blijkbaar moeten ze hun eigen stoel meebrengen).
- Op zondag zitten de mensen veel samen buiten.
- De natuur is onbeschrijflijk puur en mooi! (maar sluikafval is overal te vinden).
We zijn er al snel in een supermarkt gestopt om eten in te kopen.
’s Middags picknickten we in een bos (we werden lek gebeten door de muggen!) om dan verder het land in te rijden. Tegen de avond kwamen we aan in een bijna uitgedroogde rivier. Dat werd onze kampplaats. Alle auto’s werden in een kring gezet en binnen die kring werden de tenten opgesteld. De tafels en stoelen verschenen en al snel werd er lekker gegeten. Na de afwas waren er enkelen die een fris bad namen in de rivier.
De kaarsjes en glaasjes kwamen tevoorschijn, nog even genieten van de rust en het kabbelende water, slapen onder de sterrenhemel…
Verkeersregels??? Het hoofddoel is de putten in het wegdek ontwijken!
Kamperen in een rivierbedding.
Sommigen waren al bijzonder vroeg wakker… iedereen dan wakker…
Misschien maar goed want na ’t ontbijt moesten we nog uit de rivierbedding geraken.
De meesten geraakten er vrij vlot uit maar onze grote broer had een beetje pech (had gisteren ook al problemen aan de wagen gekregen) en er werd besloten om met 2 wagens naar een LR-garage in Liviv te rijden terwijl de rest van de wagens onder begeleiding van Andrej richting Karpaten zou rijden. We zouden elkaar dan terugzien in het hotel waar we 2 nachten zullen overnachten (en waar jammer genoeg ook geen internet is…)
De tocht was weer een offroadtrip op zich. Die wegen in Oekraïne… je moet het meemaken.
Verkeersregels in Oekraïne… zouden die er wel zijn? Wanneer je op de weg rijdt, moet je eerst en vooral al goed uitkijken of je niet in een te diepe put rijdt maar je wordt soms langs beide kanten voorbij gestoken en dat moet je dan ook nog goed in ’t oog houden. Een weg met 2 rijvakken wordt al snel een weg met 4 rijvakken.
Onderweg zijn we nog gestopt om naar een locale markt te gaan. Daar vind je een overaanbod aan echte verse groenten, niet gekweekt op glaswol maar gewoon in de grond. We hebben weer wat aangekocht omdat we ’s middags gingen picknicken (deze keer zonder al te veel hinderlijke muggen)
In de namiddag stopten we dan ook nog in een plaatselijke pub om iets te drinken en om de stand van zaken te bespreken wat de situatie was van onze 2 garagebezoekers. Dat leek alsmaar minder en minder prettig te worden.
Nadien zijn we met een plaatselijke gids de Karpaten binnengereden, langs locale wegen.
Bijzonder mooi! We stegen tot een hoogte van ca 1100 meter! Af en toe zijn we gestopt om foto’s te nemen of om iets te bekijken.
Langzaam aan reden we richting van ons hotel. Man, man, wat een verschil met de vorige hotels. Deze keer overnachten we in een hotel dat volledig is opgetrokken uit hout.
Een kamer bestaat uit een grote kamer met bed, een kamer om te zitten (of reservebed) en een badkamertje. Allemaal pluspunten! Minpunt… Geen bar… (maar we hadden toch al gewinkeld).
Rond 22 uur arriveerden onze afwezigen van de dag. Geen goei nieuws…
De grootste broer wordt overgebracht naar België (Guy en Veronique zullen op het hotel blijven en afwachten wanneer zij terug naar huis moeten/kunnen) en de andere wagen in niet hersteld. We moeten dus duimen dat die wagen ook nog op eigen houtje terug kan.
We hopen toch nog een beetje op een andere afloop maar ik vrees er een beetje voor…
DAG 5 Dag grote broer
Vanmorgen bleek al snel dat we nog maar met 8 wagens zouden overblijven. De Def 130 zou onverbiddelijk naar België worden overgebracht en de chauffeur zou ook mee moeten.
We vertrokken dan richting Karpaten nadat we afscheid hadden genomen van Guy en Veronique.
Onze eerste halte was een plaatselijke brouwerij. Stel je er niet te veel van voor: een ruimte van ongeveer 5m op 5m, inclusief winkeltje. Nadat we geproefd hadden, kochten de meesten van ons enkele flessen. De volgende halte was een plaatselijk cafeetje. De dames konden daar een plasstop houden. Maar, na een heel vluchtige inspectie hebben we hiervoor hartelijk bedankt! Dit tartte alle verbeelding! Bekijk de foto maar, ’t was nog erger dan een onverzorgde Franse WC! En dan te bedenken dat de bewoners dit ‘toilet’ dagelijks gebruiken…
Van hieruit gingen we echt berg-inwaarts over wegen die echt voor 4x4 geschikt zijn (zo denken wij toch maar de bevolking hier rijdt met bijna alles deze wegen op).
Regelmatig moest er gewincht worden maar dat vonden we helemaal niet erg. Eenmaal vond ik toch dat onze wagen in een benarde situatie zat; we lagen bijna op onze zij. Gelukkig waren er enkele lieve mannen die aan de zijkant van de wagen gingen hangen om het gewicht een beetje te verdelen.
We reden langs ongelooflijk mooie vergezichten. Oekraïne beschikt echt over een gigantisch prachtige ongerepte natuur!
Onderweg hebben we ook een bezoekje gebracht aan een woning van een kaasboer. Je kan niet geloven hoe die mensen leven als je het niet met eigen ogen hebt gezien. Maar toegegeven, de locatie waar ze wonen is uniek! We hebben er dan ook gepicknickt om ten volle te kunnen genieten van het landschap.
We hebben verder gereden door de bossen en over de bergkammen en hoogtes bereikt van rond de 1300 meter. We hebben de 2 hoogste bergtoppen van de Karpaten gezien, 2260 m en 2060 meter hoog.
’s Avonds hebben we ons avondeten in een restaurant genomen. We proefden er een typisch gerecht dat bestond uit geroosterde kip, fijne koude groenten en een soort van frietjes.
Nog een afzakkertje in het hotel en daarna waren de meesten blij dat ze een doucheke konden nemen en onder de wol kruipen.
Afscheid van Guy en Vero
Bezoekje aan de plaatselijke brouwerij
Awel, dit is een doorsnee toilet in Oekraïne...
DAG 6 Op het dak van de wereld
Na ’t ontbijt vertrokken we weer voor een tocht door de Karpaten. Eerst nog een stop langs een plaatselijke markt want we moesten een voorraad van eten kopen voor 2 volledige dagen. Nadien volgde nog een tankbeurt en een taske koffie of pintje bier en dan reden we, weer met een plaatselijke gids, de bergen in.
Het zou een beetje avontuurlijk en spannend worden want we werden getrakteerd op een beetje hagel, regen en onweer. De wegen werden geschapen in glibberige trajecten. De rijkunsten van de chauffeurs werden op proef gesteld maar ze hebben allemaal de test met glans doorstaan.
Onderweg stopten we voor een picknick, voor een adembenemend panorama, voor een halte aan een meer en een bezoek aan een schapenboer (ze leefden met 3 onder 1 dak – en wat voor één…).
We stonden weerom verstomd van het primitieve leven in de bergen. Op zo’n manier leven is voor ons wel onbegrijpelijk.
We hebben veel schapenherders met hun kuddes gezien, herders die paarden drijven, kleine primitieve huizen (hutten)…
Nu hebben we net ons avondmaal op op onze camping. De tenten zijn opgesteld, het kampvuur is aangestoken, de verhalen komen naar boven alsook enkele drankjes en vooral veel geschater. De sterren staan helder, de krekels zijn op post en verder is er de stilte.
Ik geniet!
Picknicken bij de herder, vooraleer we zijn huisje aan de binnenkant bekijken.
Zie je de zelfgemaakte kaasbollen op de 'slaapkamer'?
Aangename manier van rijden, bovenop het hooi (zo voel je de putten minder)..
We bereikten één van de rustigste en mooiste plekjes.
Een gelukkige en trotse herder
DAG 7 Bedankt für die bloemen aus Oekraïne!
We gingen vandaag verdere hoogtes opzoeken in de Karpaten.
Eerst volgde er weer eens een stop in de garage omdat de auto van onze gids een mankementje had. We vonden dit niet zo erg want op deze manier konden we ook een kijkje nemen in een dorpse garage. Tja, zulke toestanden zijn in België ook weer niet meer te vinden.
Wanneer de mechaniek weer op punt stond, vertrokken we voor een rit in de bergen tot op hoogtes van rond de 1700 meter. Adembenemend mooi is dit gebergte! We werden geregeld getrakteerd op een zicht op uitgestrekte bloemenvelden (koekoeksbloem, wilde lavendel, wilde tijm, margrieten….). Ik heb nog nooit zoveel bloemen gezien als vandaag.
Onderweg zijn we nog gestopt om te picknicken en brachten we een bezoek bij 3 monniken. Ze leefden ergens afgezonderd op een berg en hebben ondertussen een mooie kapel kunnen bouwen met giften van mensen die geregeld een dienst bij de monniken volgen. Nadien bezochten we nog een houtzagerij en konden er zien op welke primitieve manier er planken werden gemaakt uit de boomstammen. ‘Safety First’ staat hier niet op het lijstje.
Tegen de avond aan, veranderde het weer weer. Er kwamen wolken opzetten en vlak vooraleer we aan het avondeten op de camping wilden beginnen, vielen de druppels al en onweerde het. Gelukkig was er op de camping een zaaltje met tafels, stoelen en een kampvuur; we konden droog zitten.
Na het eten werd de drank op tafel gezet, kwam de gids met een gitaar op proppen en begon met de kampeigenaar aan een optreden. De sfeer zat er degelijk in. Boven op een berg, tentje in, luisteren naar de geluiden uit de natuur… ’t Was weer mooi!
We hebben miljarden bloemen gezien! Een ongekende pracht!
De houtzagerij anno 2013
Vooraleer het onweer losbarstte, konden we toch nog genieten van het avondzonnetje.
Concert door onze gids
DAG 8 Het geografische punt van Europa
Ons Veerle had voor ons vanmorgen heel lekkere wendelteefje gemaakt op haar campingvuurtje. Mmmm, Veerle, ze smaakten hoor!
Onder bewolking vertrokken we vanuit de camping. We zouden weer door de bergen rijden en ditmaal even stoppen aan het geografische punt van Europa (dat blijkbaar in Oekraïne ligt) en in een museum. Normaal gezien was dit museum vandaag gesloten o.w.v. een kerkelijke feestdag maar de gids wilde toch voor ons open doen en zelfs gidsen.
Het was een vrij sober museum waar je materiaal kon zien over het ontstaan van de Karpaten, de geschiedenis, het leven van de Oekraïeners, dieren die voorkomen in de Karpaten.
’s Middags hebben we in een stadje gegeten en even door de winkels en markten gewandeld.
’s Avonds kwamen we op tijd in het hotel aan. De douches waren voor iedereen welgekomen, zeker na 2 dagen kamperen.
Avondeten? We denken dat ze in Oekraïne maar 1 gerecht kennen: een platte kippenfilet, aardappelpuree met botersaus en fijngesneden rauwe groentjes…
Mmmm, seffes slapen in een fris bed…..
Gouden tanden zijn een bewijs van enige rijkdom. De eigenaars lieten ze maar al te graag zien.
DAG 9 The day after....
Gisterenavond hebben we een geweldig feestje gehad….dankzij een groep Oekraïeners.
Zij zijn ook gelogeerd in ons hotel en kwamen in de bar zitten nadat wij klaar waren met eten. Zij begonnen met (ik denk) een Oekraïens lied te zingen. Wij hebben dat beantwoord met typische Vlaamse schlagers/liedjes en hebben een cd van Katastroof opgezet. De sfeer zat er goed in!
Vanmorgen hebben enkelen daarvan nog kunnen nagenieten…
Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan een grote markt waarop je vanalles kan kopen.
Nadien hebben we een ‘kazerne’ bezocht van reddingsploegen en hun brandweerkazerne.
Guy had een doos meegegeven, vol beveiligingsmateriaal. Met grote dank hebben zij dit aangenomen. Zij zijn ook nog niet heel lang bezig met zich te organiseren en hun infrastructuur uit te bouwen. Hiervoor zijn zij afhankelijk van schenkingen. Met volle trots toonden zij hun 4 brandweerwagens en materiaal. Deze wagens zouden hier al enige tijd op een oldtimerbeurs kunnen blinken.
We zijn gedeeltelijk door de bossen en op de ‘verharde’ wegen tijdig teruggekeerd en zijn nu aan het aperitieven.
De andere groep is ook nog in het hotel. Zal ’t vanavond nog een Eurovisiesongfestival worden???
Oldtimers (sommigen droegen nog bewijs dat ze vorig jaar nog reden) in de tuin van de brandweerkazerne.
Bedankt voor het materiaal!
We hebben geen Eurosongfestival meer gehouden; we hebben een foto-avond ingelast. We hebben een heel deel foto’s bekeken over de voorbije dagen.
Sinds gisteren hebben we een nieuwe gids. Hij is priester en kent heel wat van de streek. Er was afgesproken dat we eerst een orthodoxe dienst onder zijn leiding, mochten volgen. Nadien gidste hij ons langs de Roemeense grens de Karpaten in. We hebben er weer kunnen genieten van de natuur en van enkele modderige wegen. Ondertussen was het beginnen regenen; picknicken in de regen heeft ook zijn charmes. Eigenlijk hadden we de hoogste top uit die regio willen beklimmen maar door de regen, bleek dit wat moeilijk te worden. We zijn dan maar afgezakt naar een woning uit het dorp van de priester. Niet te geloven welke moeite er door de mensen werd gedaan om een groep Belgen te slapen kunnen leggen. Diegenen die in het gebouw aanvankelijk sliepen, moesten op zoek gaan naar een bed bij iemand anders en enkele tafels van de geburen werden verhuisd naar ‘ons gebouw’. Ondertussen had de zoon des huizes voor ons een volle pot soep gemaakt, enkel met ingrediënten en kruiden uit de natuur. Zelfs het water kwam er uit een beekje.
Die zoon had nog meer talenten. Zo loopt hij winter en zomer enkel op blote voeten. Hij heeft ook een sauna geplaatst en we kregen de kans om een sauna te nemen. Die gast liep constant heen en weer: aan de buitenkant hout bijkappen om de sauna warm te stoken, dan weer naar binnen om te komen ‘kappen’, dan weer naar het beekje om water te halen, weer naar binnen om met takken te ‘slaan’, weer naar buiten….. Al wat mogelijk was om het ons comfortabel te maken, werd gedaan. Hij troonde nadien een figuur binnen die op de muziekharp voor ons speelde en nadien wilde hij dat we met hem naar de plaatselijke disco gingen (hij weer op z’n blote voeten). We wilden wel eens zien hoe de jeugd zich daar amuseerde. Ook daar trokken we weer ogen! Een grote zaal, geen discoverlichting of licht, oude cinemastoelen aan de kant, een dj boven op het podium. De nummertjes werden gewoon gespeeld (muziek in elkaar laten overvloeien kende hij niet); wanneer hij telefoon kreeg, zweeg de muziek; hij praatte ook geen muziek aan elkaar. Wat verder nog opviel was dat de jeugd op veel soorten muziek kan dansen; zowel populaire muziek als ‘folk’ (dit was geweldig om te zien – zo’n snel ritme!). En… GEEN DRANK ! Dat mag daar niet! Je zou het hier niet kunnen klaar krijgen. Terwijl ‘de zoon’ nog verder bleef dansen met zijn aparte stijl, hielden wij het voor bekeken, namen onze lampjes en trokken naar bed. ’t Was goed geweest…
Maak kennis met onze priester-gids (ne crème van ne mens)
Ecologisch reizen: goed voor het milieu (hoewel... ) en gezellig!
De trotse papa des huizes
Overal kom je koeien tegen!
Nog eens een zicht op de wegen...
De grens wordt weer geopend, ditmaal met de hand.
Deze foto is genomen achter het stuur
De blote voeten staan er niet op. Gezonde brok, he!
Een huisconcert door een man uit het dorp met zijn mondharp
DAG 11 A hard day
De zoon, de mama en de papa wuifden ons vanmorgen uit en onder begeleiding van onze priester, ondernamen we weer een poging om de top te bereiken. Het is uiteindelijk een Oekraïne roadbookske hard geworden. Door de regen waren de wegen in modderpoelen herschapen. De gemiddelde snelheid van de rit lag echt niet hoog! Regelmatig moest de winch gebruikt worden, een high-lift, boomlinten…. Het laatste stuk dat ons te wachten zou staan, zijn we van de weg afgegaan en door een bergweide gereden (nadat eerst weer de priester was gaan kijken of dit mogelijk was). Volgens mij heeft die priester zelf ook al offroad gereden. Hij wist telkens goed waar er moest gereden worden en af en toe leidde hij als een goede co een wagen door een hindernis.
Eenmaal op de top aangekomen, wisten we weer waarvoor al die moeite gedaan was. Je waant je weer even op het dak van de wereld!
Na de afdaling wisten de gidsen een plek waar je goed door een rivier kon rijden. Water is weer eens iets anders dan modder, he.
Van daaruit reden we verder naar een dorp waar er festiviteiten waren gepland (ik geloof dat het dorp vierde dat het 200 jaar bestaat). Het oorspronkelijk plan was dat we daar in een school zouden mogen overnachten (dit is nadien afgelast omdat de verfgeur niet te harden was – we zijn later op de avond nog doorgereden naar een ‘soort hotel’ waar we konden overnachten). Er was een optreden van enkele plaatselijke vedetten, o.a. de dochter van de priester zou er ook zingen.
’t Was mooi om even te beluisteren; ze hadden allemaal wel een geweldige krachtige stem. We hebben dan achteraf toch ons afzakkertje maar genomen in de bar van het hotel.
Ben beetje verliefd geworden op de Karpaten...
Ben beetje verliefd geworden op de Karpaten...
Bjorn, wat doe je toch in die boom? Het everzwijn is al weg!
Onze priester in actie! Zie je dat onze priesters al doen?
Weer een doorwading door de rivier. Ditmaal zaten we een beetje dieper als gisteren.
De knappe dochter van de priester op het podium. Ze kan heeeeeeeel mooi zingen.
DAG 12 De dag van de ambachten
Vandaag hadden we beslist om niet te ontbijten in het hotel maar even langer uit te slapen en dan al picknickend te lunchen. Na de picknick trokken we weer de bergen in. Je geraakt niet uitgekeken van die natuur. Terwijl we even aan de kant stonden om te genieten van het panoramisch zicht, kwam er een gezonde Oekraïense dame met een pot en 2 lepeltjes. Ze gebaarde ons om te proeven. Amai, dat was lekkere honing! We vroegen of we ze konden kopen en dat was geen probleem. Dirk en ik zijn even mee gaan kijken waar hun bijen stonden en mochten zien hoe ze met de pollepel de potjes vulden. We trokken verder tot we weer iets aan een huisje opmerkten. Ze waren er bezig met buiten op een houten plank en tussen een hout staketsel om een varken te slachten. We mochten komen kijken… Deze manier van werken zou bij ons noooooooit door de voedselkeuring komen!
Nadien trokken we naar een blijkbaar vrij bekende persoon die zelf al zijn muziekinstrumenten maakt en ze ook nog kan bespelen. We werden in zijn huisje uitgenodigd en de man vergastte ons op een klein concertje. Chapeau voor al die ambachtelijke talenten!
Vannacht logeren we in een hotel. Eerst werd er geaperitiefd voor de verjaardag van Bjorn, nadien konden we gaan dineren en daarna werd de jarige gevierd!
Wie moet er eens proeven van mijne honing?
Zo worden de varkens in de bergen geslacht.
de keuken...
Welkomhapjes voor de Belgische toeristen
DAG 13 Wat een priester!
O ja, de verjaardag van Bjorn werd gevierd…. Er waren toch wel enkele aanwezigen die de dag nadien nog ‘deugd’ hebben gehad.
Bjorn heeft vandaag zijn wagen al opgehaald, samen met Andrej. De rest van de groep kon gedurende die tijd een bezoek brengen aan een stadje (vraag ons geen namen; die zijn niet te schrijven of uit te spreken). Kort na de middag kwamen we terug samen en zijn dan naar het dorpje van onze priester gereden. Daar hebben we een man bezocht die uit hout knappe doosjes maakt (en kruistekens). Weeral ambachtelijk werk! Zijn buurvrouw was imker en sommigen hebben bij haar dan ook enkele potten honing gekocht. De Oekraïners uit de bergen zijn heel gulle mensen. Terwijl we aan het wachten waren op de groep, plukte een oudere vrouw uit de buurt kleine appels en deelde die aan ons uit. Bij ons zou je dit niet zo snel meemaken.
Nadien werden we bij de priester en zijn gezin verwacht. Zij verzorgden voor ons een heerlijk typisch Oekraïens feestmaal met ingrediënten uit hun tuin. De maaltijd verliep heel traditioneel met aangepaste zelfgemaakte drank (een frisdrank gemaakt van wilde aardbeien en een zelfgemaakte wodka). Telkens wanneer enkele glaasjes leeg waren, werden ze meteen bijgevuld. Wanneer de ‘mamma’ de glaasjes kwam bijvullen, was het de bedoeling dat je dat meteen met haar leegdronk…
De dochter van de priester verzorgde voor ons een optreden en entertainment dat velen nog zullen blijven herinneren. Ze kreeg hierbij ook het gezelschap van de man van de brandweer (waar we eerder deze week een bezoek hadden gebracht) die op een klavecimbel van 100 jaar oud speelde of de dochter begeleidde op gitaar. Uiteindelijk werd er weer beurtelings door hen en door ons gezongen. Zowel de dochter, ‘mamma’ en priester trokken ons op de dansvloer (gewoon buiten op het gras) om met hen mee te dansen. ’t Werd een warme, gezellige en aangename avond!
DAG 15 Polen
Kamperen in de tuin van de priester
Het feestmaal kan beginnen
Optreden van de dochter. Ze zingt niet alleen heel mooi maar kan echt voor sfeer zorgen!
DAG 14 Controle, controle, controle....
Vanmorgen zijn we op tijd vertrokken, nadat we een warm afscheid hadden genomen van de priester en zijn gezin. We zullen die lieve mensen niet snel vergeten.
De laatste dagen van het programma hebben we een beetje aangepast. Vandaag zouden we een heel eind gaan rijden, tot in de buurt van Krakau. Hiermee kunnen we een halve dag tijd uittrekken om in Polen nog iets te bezoeken. Ongeveer de helft van de groep gaat Krakau bezoeken, de andere helft gaat naar Auschwitz en Birkenau. Nadien zal de groep dan weer samenkomen om voor de laatste keer in een hotel te overnachten vooraleer we terug naar huis keren. Leuk zou de rit niet worden. We moesten kilometers rijden op één van de meest slechte wegen van Oekraïne. Bovendien kon onze wagen nog 2 keer stoppen voor politiecontrole. Baaalen!
In de namiddag kregen we kort het gezelschap van Vasil. Deze man is gepensioneerd na zijn dienst bij Interpol. Hij zou ervoor zorgen dat we voorrang zouden kunnen krijgen bij de grensovergang. We hadden al gehoord dat het kan gebeuren dat je daar 16 uur over kan moeten doen.
Na wat interventie van Andrej, konden we inderdaad vlot door de controle van Oekraïne naar Polen.
Na 2 uur waren we eindelijk de laatste Poolse post bijna voorbij. Onze wagen was de laatste van de rij. En ja, DIKKE PRIJS !
We hadden het winnende biljet getrokken. Het systeem bepaalt dat om de zoveel wagens een wagen wordt ‘uitgetrokken’ om volledig gecontroleerd te worden. Koffers uitladen, koffers openen, gereedschapsbak openen, onderkant van de wagen laten controleren… Gelukkig dat onze gids erbij was; hij kon vertalen en een beetje het onderzoek milderen (we moesten bijna onze daktent ook nog open zetten). Na het grondig onderzoek, mochten we eindelijk Polen binnen. (Menslief, wat heb ik nog verder gebaald!) We namen afscheid van Andrej en vertrokken richting Krakau. ’s Avonds om 23 uur konden we ons avondmaal nemen. N’een echte baaldag!
Alles is ingepakt; de terugreis kan beginnen.
Afscheid van de dochters van de priester
Vasil, het hoofd van de grenspolitie en de secretaresse
Vanmorgen hebben we toch even extra genoten van de luxe van ons hotel: prachtige kamer, comfort, goed werkende douche, proper toilet (dat is echt welgekomen na al die toiletten van Oekraïne!) en een gevarieerd lekker ontbijt!
Nadien is de groep opgesplitst: één groep reed naar de garage om de remorque van Bjorn op te halen en dan rustig af te zakken naar ons laatste hotel, de andere groep reed richting hotel met als ommetje een bezoek aan Auschwitz en Birkenau. Wij hoorden bij de tweede groep. Ondanks het feit dat we deze plaatsen al eens bezocht hebben, blijven we nog altijd sterk onder de indruk van hetgeen er te zien en te horen valt (we hebben het bezoek afgelegd met een gids). Wat hier ooit gebeurde, tart elke verbeelding.
Birkenau hebben we zonder gids gedaan en we zijn weer langs de achterkant binnen gegaan. Dat was weer even een beetje spannend. Om de achterkant te bereiken, moet je een weggetje oprijden waar een verbodsbord staat. We hadden dit genegeerd en onze wagens geparkeerd. Tijdens ons bezoek, werden de wagens opgemerkt door de politie, die in de buurt van de wagens bleef rondhangen (wellicht om de bestuurders aan te spreken). Waarschijnlijk zijn we te lang weggebleven want toen we uiteindelijk toch naar de wagens gingen, waren ze niet meer te bespeuren. Oef, ik heb het wel even gehad met politie en controles..
Nadien hebben we nog een dikke 300 km gebold tot aan het restaurant waar we de andere helft van de groep terug ontmoetten. Na het avondmaal reden we naar het hotel; een serieuze tegenpool van het hotel dat we vanmorgen hebben verlaten. De meesten onder ons waren echter moe genoeg om hiervan niet te veel te ondervinden en kropen al snel onder de dekbedden.
Het ontbijt dat we vanmorgen hebben genomen, is helemaal niet te vergelijken met het ontbijt van gisteren. We hebben nog gedacht dat het misschien beter was om te ontbijten zonder licht zodat we niet alles zouden zien…
Na het ontbijt hebben we afscheid genomen van Polle en Sonja, Johan en Nadine, Patrick en Leentje, Bjorn, Hans. ’t Is makkelijker om met een kleine groep te rijden dan met een ganse colonne.
’t Zou leuk zijn om nog eens af te spreken. Foto’s zullen allicht worden uitgewisseld.
We staken al vlug de Duits-Poolse grens over voor een lange rit door Duitsland.
Even voorbij Leipzig kregen we slecht nieuws: de auto van Bjorn was enkele keren over kop gegaan op de snelweg. Zowel Bjorn als Hans zijn met de helikopter overgevlogen naar het ziekenhuis.
Door de aard van hun verwondingen moeten zij nog enkele dagen in het ziekenhuis blijven. De auto van Bjorn is total loss… Bjorn en Hans, we duimen voor jullie dat jullie zo snel mogelijk er terug bovenop zijn en snel naar huis mogen keren!
Wat verder zeker te onthouden is van Oekraïne:
- Gigantisch slechte wegen!
- De mensen uit de dorpen in de bergen zijn enorm gastvrije en lieve mensen. Ze bieden van alles aan zoals wodka, appels, honing, zelfgemaakte soep…
- Deze mensen leven volledig seizoensgebonden en afhankelijk van de pure natuur: achter elk huisje vind je een pure groentetuin met vele, gezonde, onbespoten groenten (die tomaten, hmmmmmmmm!). Ze moeten hun oogst ook bewaren om de winter door te komen.
- ’s Morgens trekken ze de bergen in om paddenstoelen of bosbessen te plukken. Nadien zitten ze hiermee langs de kant van de weg om deze te verkopen (of gaan ermee naar de markt).
- Koeien worden hier nog gedreven, schapen worden nog gehoed. Op andere plaatsen lopen koeien, geiten (met bel rond de nek) en paarden gewoon los rond om te grazen. ’s Avonds keren ze huiswaarts.
- Je kan je niet voorstellen in welke huizen ze in de bergen wonen, zonder het zelf gezien te hebben.
- Ze maken gebruik van ongewoon onhygiënische toiletten maar lopen meestal wel enorm verzorgd rond (behalve de eenzaten uit de bergen).
- Folklore wordt in ere gehouden; er wordt veel gezongen, muziek gemaakt en gedanst.
- Ze begrijpen niet dat we hun taal niet verstaan. Ze zeggen iets, wij gebaren dat we hen niet verstaan en vragen of ze Engels spreken, zij praten en praten verder in het Oekraïens.
- Ze rijden met auto’s (dikwijls Lada) rond die bij ons al lang de schroothoop zouden gepasseerd zijn. Hun vrachtwagens zijn dikwijls restanten van oude Russische makelij.
- Ze zijn heel gelovige orthodoxen; de priester heeft er nog veel invloed.
- Er is nog heel veel biodiversiteit! Hun weilanden zijn onbeschrijflijk mooi door de veldbloemen. Je hebt er nog veel insecten, je vindt er nog heel wat imkers met bedrijvige bijenkasten.
- De mentaliteit in de steden is toch anders. ’t Is er minder veilig, eerder ook nog corrupt.
- Ik zou nooit alleen naar Oekraïne gaan; zeker niet zonder gids of mensen uit de streek!
- Kinderen uit de bergdorpen gaan ook naar school. Ze moeten hiervoor dan dagelijks 7 tot 8 km te voet heen en nog eens 7 tot 8 km terug….
-
Ik blijf het zeker herinneren als een onvergetelijke reis; niet alleen door de indrukken die onze gigantisch bekwame chauffeurs (we zouden anders die uitzonderlijk mooie dingen niet kunnen gezien hebben) en die het land heeft gemaakt maar ook door het gezelschap waarmee we deze reis gemaakt hebben.
Bedankt - Luk, Agnes en Vero voor het aangename gezelschap ( ook al was dit jammer genoeg
van korte duur)
- bompa voor het organiseren van de reis (en te korte gezelschap)
Bedankt aan de anderen voor het gezelschap maar ook
- Hans voor het overnemen van de organisatie
- De Vlee voor de nuttige tips i.v.m. de daktent
- Nadine voor het lenen van het naaigerief
- Patrick voor de hulp bij het offroaden (zeker toen we zo scheef hingen!)
- Leentje voor je lieve, optimistische lach
- Polleke voor je gevatte uitspraken
- Sonja voor de lieve zorgen voor ons
- Arno voor je trucs met de kaarten
- An voor de hulp voor een vlotte navigatie
- Guy voor ’t in ’t oog houden van de groep onderweg
- Bjorn voor je hulp bij ’t sleutelen en ’t offroaden
- Hilde voor ’t feit dat je de eer van de vrouw bij ’t offroaden hoog hebt gehouden
- Veerle voor je slappe lach en kook/organisatiekunsten
- Johan voor je sterke inzichtelijke/praktische kennis waardoor we konden genieten van comfort
tijdens het kamperen/picknicken
- m’n ventje voor o.a. het maken van die mooie foto’s/herinneringen
Ongeveer 4500 km verder na ons vertrek op 5 juli, zijn we rond half 8 ’s avonds aangekomen. De opruim lonkt, de wasberg is groot, we zijn moe maar we hebben net een verlof achter de rug waaraan we nog dikwijls zullen terugdenken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten