PORTUGAL 2016 QUINTA D'ALIJO

LA DOUCE FRANCE
21 juli 2016
dag 1

Vanmorgen startte de motor stipt om 5 uur. De weg naar Nazareth werden we vergezeld door een mooie ronde volle maan. Rond kwart over zes konden we samen met de andere Defender de tocht naar Dax aanvatten. In het begin wees een zacht zonnetje ons de weg naar Frankrijk. We hadden een grote drukte verwacht rond de grensovergang in Rijsel maar dit was toch wel een lachertje. Enkele agenten keken vanop een afstand naar de passerende voertuigen; de ‘partytent’ die de douanepost vervangt, stond er leeg en verlaten bij. De grens passeren verliep dus vlekkeloos en de kilometers gleden onder de auto’s voorbij. De Franse hoofdstad voorbijrijden, was echter een ander paar mouwen. Twee uur hebben we er ‘ingeboet’; we hebben deze drukte dus ook ‘in ’t echt’ meegemaakt. Verder zuidwaarts werd de lucht meer en meer bewolkt maar we bleven net van regen gespaard. Gek, de vergelijking tussen de Belgische maïs en de Franse: bij ons ziet deze geel van het teveel aan water maar in Frankrijk moeten ze tonnen water sproeien, zo droog staat hij.
De grote steden volgden elkaar met tussenpozen op. Bordeaux kwam als laatste grote stad. Even verder kwam de naam ‘Dax’ tevoorschijn op de verkeersborden. Een dikke 1100 km, 2 tussenstops en 14,5 uur na vertrek, vonden we ons eerste hotel: simpel maar proper, vriendelijke mensen en een bewaakte parking (2 brave mannen die vol verwondering waren voor onze Defs). Dax is een aangenaam stadje, verkeersvrij centrum, terrasjes onder de platanen, thermen alom. We waren content dat de eerste dag zo vlot verlopen was.





DE TRADITIONELE LANDROVERGARAGE-DAG
22 juli 2016
dag 2

’t Ontbijt was op z’n Frans en ’t smaakte. Geloof het of niet maar even na 7 uur zaten we aan tafel. Rond half 9 werden de motoren gestart. Het duurde niet lang vooraleer we de Spaanse grens overstaken. Er zijn enkele clichés gebroken: in Spanje is het niet altijd heet en droog (de ruitenwissers hebben geregeld wat werk gehad). Baskenland is mooi (knap gebergte) en is een echt tunnelland. De éne tunnel volgde de andere op. Goeie wegen, het verkeer verliep vlot. Tot even na de middag….. waterlek bij Jo’s Def… en we zaten op een autosnelweg….. Omdat het bijvullen met water niet een goeie oplossing was (het water liep er gewoon door), besloten we om de auto te slepen tot de eerstvolgende afslag (7 km verder). Geen echte sinecure met al dat vlotte en snelle verkeer. Jammer genoeg was er daar geen garage in de buurt en moesten we opnieuw de snelweg op. Nog eens 13 km verder konden we de oprit van de Landrovergarage in Vitoria oprijden. Maar, de siësta verhinderde dat de mecaniciens meteen eraan konden beginnen. We mochten de wagen al stallen maar we moesten tot 3 uur wachten. Deze tijd gebruikten we dan maar om op zoek te gaan naar een degelijke hap: een dagmenu bestaande uit voorgerecht, hoofdschotel, dessert en drank voor €9,50 pp…. Daar zeg je geen nee tegen.
Nadien maakten we kennis met het tempo van werkende Spanjaarden. Dezen zullen echt niet van stress thuisblijven. Iets over 6 was de wagen klaar en rond half 7 konden we vertrekken. Niet te geloven; de traditionele sleuteldag aan de LR hadden we al gehad! 
We hadden nog een 700 km voor de boeg... Nee, we waren niet gestresst; we waren immers op vakantie. We hadden toch maar even de mensen van de b&b verwittigd dat we wat later zouden toekomen dan gepland; die lieve Nederlandse uitbaters vonden het geen probleem. Rond half 1 's nachts plaatselijke tijd (half 2 onze tijd), kwamen we in de Tocomado aan. Een echte aanrader voor wie op zoek is naar een verblijfplaats in Noord-Portugal! We werden er toch nog hartelijk ontvangen door Petra en Jack. Ze namen nog mateloos de tijd om met ons nog even gezellig een wijntje te drinken op hun overdekt terras. Een uurtje later vonden we het stilaan wel bedtijd worden. Het duurde helemaal niet lang vooraleer we als een blok in slaap vielen.




QUINTA D'ALIJO
23 juli 2016
dag 3

Zalig geslapen! Petra en Jack hadden de ontbijttafel heerlijk gedekt en het ontbijt smaakte ons echt wel! De gastvrouw en -heer zijn heel gezellige mensen die je je in een handomdraai thuis kunnen laten voelen in Portugal. Ze namen uitgebreid de tijd voor een aangename babbel. We mochten er ook nog het middagmaal nemen en ondertussen raadden ze ons aan om een wandeling door Cabaceiros te maken. We werden er doordrongen door de Portugese sfeer en hun muziek die luidkeels door de micro via de kerkentoren over het dorp galmde. Ondertussen liep de temperatuur al aardig op en de weg terug bergop bleek al een eerste inspanning te vergen.
De tafel in de piazza stond gedekt en Petra wist ons echt wel te betoveren met haar kookkunsten. Ze had voor ons een typisch Portugees gerecht gemaakt: bacalhau. Mmmmm... heerlijk!
Rond 3 uur namen we afscheid maar we hebben wel afgesproken om zeker nog een keertje te komen eten!
Even later werden we dan op onze camping verwelkomd door Sylvia en Olav. We installeerden ons in onze casa ; wat een verschil met onze vorige kampementen! Het is een huisje om 'U' tegen te zeggen.
Momenteel rusten we wat uit na onze vorige 2 'onderweg'dagen maar we hebben al enkele plannetjes gemaakt om onze volgende dagen aangenaam te vullen. Wordt vervolgd!





Deze wasplaats wordt nog steeds gebruikt!


Typische blauwe Portugese tegeltjes


BRANDJE HIER, BRANDJE DAAR
24 juli 2016

dag 4

Het zag er vanmorgen maar een 'lazy day' uit. Na het ontbijt bekroop ons een sloom vakantiegevoel ('Bwa... Wat gaan we vandaag eens doen....?). Dirk maakte ineens de opmerking dat hij precies een brandgeurtje rook maar de anderen dachten dat het de rook van de 'sigaret' van Johan was. Mmmm, het onophoudelijke geronk van een helikopter verstoorde onze rust ook.... Toch eens even gaan kijken of er iets aan de hand was... Yep, vlakbij een bosbrand! De helikopter vloog op en af met onderaan een gigantisch grote zak water. Het water werd vakkundig gelost zodat een half uurtje later de brand grotendeels geblust was en de grondploeg het kon overnemen. Deze activiteit had ons uit onze rust gehaald; tijd voor verdere actie. We besloten dan maar om een roadbook te rijden naar een bekende waterval in de buurt. Volgens het boek zouden we 5 uur onderweg zijn (aankomst terug op de quinta). De weg vlotte goed tot we aan een wegafsluiting kwamen. Er stonden enkele Portugezen en agenten aan de kant te keuvelen. Volgens 1 van hen zouden we de weg niet kunnen vervolgen omdat er een bergklim van klassieke sportwagens zou beginnen. We hebben ons dan maar aan de kant gezet om even van het spektakel te genieten. Ondertussen liep de temperatuur verder op; we vonden het wat te heet worden om stil te blijven staan. We konden net zo goed de waterval via gps bereiken om van daaruit het roadbook verder te vervolgen. Dit bleek toch niet zo simpel als gedacht.  Tijd om een hulplijn op te zoeken! Deze dachten we te kunnen vinden in een cafeetje in de buurt. Een behulpzame Brusselaar die in Luxemburg woonde, getrouwd was met een Portugese en op bezoek was bij zijn schoonouders, legde ons de weg uit. En ja, we geraakten er. Onderweg merkten we wel hier en daar rookpluimen op. Er waren hier en daar andere bosbranden bezig.

En toen ging het even de spannende toer op.... We konden volgens het boek een ommetje maken tot aan de lagunes van de waterval en dan raadde het boek aan om terug te keren. We kwamen er echter de Brusselaar tegen en die vertelde dat we gewoon gemakkelijk verder konden rijden. Maar dat was buiten de waard gerekend. We kwamen aan splitsingen met andere bospaadjes, wij namen natuurlijk de verkeerde. Hellingen op en af, langs diepe afgronden, tot we aan doodlopende punten kwamen. De auto's moesten dan gekeerd worden op plaatsen waar ik het met de fiets al moeilijk zou hebben. 'Grenzen verleggen' noemde mijn wederhelft het. Ja wadde, ik had het zowat gehad met die grenzen! Ik wist dat het in ieder geval over mijn grenzen was! Nee, zowel Veerle als ik besloten om meerdere passages te voet af te leggen (op een bepaald moment heb ik mijn vingers in de oren gestoken omdat ik niet wilde horen dat ik op een bepaald moment geen motor meer zou horen). En ja, na heel wat inwendig gesakker bereikten we eindelijk het asfalt. Aangezien het al wat later was geworden, vonden we het maar best om de gps ons naar de quinta te laten loodsen via een stop langs het restaurant van Antonio (een tip van Petra en Jack). Op deze weg merkten we nogmaals brand op. De brandweer heeft zijn werk gehad!
Het was uiteindelijk al donker toen we aan onze casa kwamen. We genoten van de donkerte met zicht op de lichtjes van het dorp en het gefonkel van de sterren boven ons. 

Vlakbij ! Klik op de foto!






Gewoonlijk is deze waterval veel omvangrijker maar de droogte laat zich ook hier voelen..




roadbook: even klikken op foto


Smal straatje!

GUIMARAES
25 juli 2016
dag 5

Vanaf het moment dat we opstonden vanmorgen, wisten we al met zekerheid dat de temperaturen de pan zouden uitswingen. De zon kwam al aardig over de bergruggen kijken en liet de warmte al stijgen. Pffff, dit zou weer puffen worden. Volgens de dagelijkse gewoonte, hingen de mannen rond hun wagens terwijl de vrouwen een filmpje van de omgeving maakten. Het was al namiddag voordat de motoren gestart werden richting Guimaraes. Deze stad heeft een historisch centrum dat ondertussen op de Werelderfgoedlijst werd toegevoegd. Daar zouden we dan op verkenning gaan. Op weg ernaartoe, merkten we weer 5 haarden van bosbranden op. Eén daarvan was vlakbij de stad. Het heeft ons toch wel heel wat spektakel geboden: eerst werd er met enkele helikopters geblust maar nadien werd er grof geschut bijgehaald. Omdat het echt wel te warm was om veel rond te lopen, hebben we ons op een terras gezet om deze acties goed te kunnen volgen. Uiteindelijk besloten we om toch nog een bezoek te brengen aan het kasteel maar dat bleek al gesloten te zijn toen we er aankwamen. Moeite (door de verzengende hitte met temperaturen tegen de 40°) voor niks... Onze gedachten gingen dan maar uit naar een verkwikkende duik in het zwembad van de quinta. Eindelijk.... afkoeling!
De mannen zaten ondertussen al op het terras voor een gezellige keuvel met Olav en zijn broer. De avond bracht ons een beetje verfrissing zodat we nog even op 'ons' terras konden genieten van de sterren en het geroep van de uilen.





'Klein' brandje achter de kathedraal....

                                      

Vanop een terras konden we het allemaal goed bekijken, en ondertussen voor wat verfrissing zorgen.




De grote middelen werden ingezet.


Bij deze temperaturen mag er in België niet meer op de bouw gewerkt worden. Tijdens de warmste momenten van de dag, blijven deze klinkerleggers met veel rust en geduld, hun steentjes naast elkaar leggen.

GARAGEBEZOEK, DITMAAL IN FAFE

26 juli 2016
dag 6

Gisterenavond had Olav al een garagebezoek geregeld voor Jo's Def. Ditmaal waren het de homokyneten die vervangen moesten worden. We moesten hiervoor naar een garage in Fafe. Fafe is een gezellig dorp om te winkelen of om lekker op een terrasje te zitten. Ook al dachten we 's morgens dat het precies iets minder warm was tegenover de dag voordien, toch moesten we enige tijd later deze gedachte wel weer ontkrachten. Toen we de auto aan de zorgen van de vriendelijke garagist rond half 10 overlieten, vertelde hij dat de auto wellicht rond 5 uur zou klaar zijn. We hadden dus veeeeeel tijd om de stad te bezoeken. De temperatuur steeg al snel. We zochten constant de schaduw op, of anders één of ander terrasje. We stonden versteld van de praktijken van 'parkeerwachters' of van de vriendelijkheid van de Portugezen. We zagen armoede en appartementen die bij ons als onbewoonbaar zouden verklaard worden en werden soms stil van de christelijke devotie van de bewoners. Rond 3 uur zochten we de weg terug naar de garage. Het zou toch eens wat vroeger klaar kunnen zijn.... en ja, dat was ook het geval. We konden tijdig de tocht naar de quinta aanvatten. Hier zitten we nu een beetje te bekomen onder de 'op volle toeren draaiende' ventilator in onze casa. Zo meteen nemen we weer een duik en gaan we bij den Olav onder de druivenstruiken eten (Achteraf gezien werd dit een etentje dat we niet snel zullen gaan vergeten).
De auto's zijn in orde; morgen kunnen we er weer volle bak op uittrekken!




Beetje cultuur snuiven



Drinken, drinken, drinken...


Schaduw zoeken en dan liefst zo weinig mogelijk bewegen.

ROUTE PORTO D'OLHO

27 juli 2016
dag 7

Zoals gepland, vertrokken we vanmorgen rond 10 uur met ons roadbook in de hand en gemotiveerde chauffeurs achter het stuur. We hadden gekozen voor de route Porto d’Olho, een route over diverse zand-, rots- en bergpaden. We genoten van de omgeving met zijn schitterende en gevarieerde uitzichten. De mannen konden ondertussen hun stuurmanskunsten volop uitproberen. De weg leidde ons o.a. naar een klein kapelletje boven op een berg. Dit uitzichtpunt noemt Porto d’Ohlo. Het uitzicht daar was ronduit prachtig! We torenden boven de omgeving uit en zagen de zwaluwen onder ons vliegen (en dan moet je bedenken dat die hoog vlogen omdat het hier zo warm is). We konden gigantisch ver zien en we geraakten weer onder de indruk van de stilte.
Nadien moesten de wagens op dat kleine topje gekeerd worden, een activiteit die ik liever buiten de wagen dan in de wagen beleef…. Even verderop vonden we een heerlijk rustige en vooral koele picknickplaats (onder de bomen, naast een kabbelende beek) die voorzien was van stevige granieten tafels en banken. Dit was de meest verfrissende plaats die we de afgelopen dagen hadden tegengekomen. We kregen er ook nog even het gezelschap van andere d’Alijobewoners en na een gezellige babbel, zetten we onze tocht verder. Rond drie uur kwamen we al terug op de quinta aan. Zoals gewoonlijk was er nauwelijks iemand te bespeuren: ofwel zocht men de koelte in de casa’s op, ofwel trok men de bergen in of lag men verfrissing te zoeken in het zwembad. Wij kozen ervoor om even in de casa te verpozen, ondertussen een eerste was te doen om nadien ook een plons in het water te wagen vooraleer we weer onder de druivelaars van het gerecht van het huis konden genieten. De planning voor de volgende dagen krijgt ook stilaan vorm; we hebben nog genoeg in petto!









BARCELOS EN ESPOSENDE

28 juli 2016

dag 8

Vanmorgen waren we vroeg opgestaan omdat we tijdig moesten vertrekken naar de markt in Barcelos. We hadden zelfs de tijd niet voor ons ontbijt. Volgens Olav zouden we er op 3 kwartiertjes zijn maar ondertussen kennen we de tijdsbegrippen van Portugal al wel. Wij deden er het dubbele over. De wekelijkse markt op donderdag is erg bekend in de streek. Je kan er echt vanalles kopen: groenten, sieraden, kleding, smeedwerk, vaatwerk, ambachtelijk gemaakte Portugese beeldjes..... Vooral de gekleurde haan van Barcelos is het meest gekend. Sommige Portugese verkopers gaan erg luidruchtig te werk. Na een dik uur slenteren hielden we het er wel voor bekeken. De kracht van de zon begon weerom toe te nemen. Als buitentemperatuur hadden we tegen de middag 41° terwijl de temperatuur in de geparkeerde auto was opgelopen tot 57°! Hoog tijd om afkoeling op te zoeken. We namen de richting van de kust: Esposende. Dit is een veelbezochte zomerbadplaats maar Dirk had ons, via kleine zanderige weggetjes, naar een strandje vol keien geloodst. Helemaal voor ons alleen! Iedereen zocht een plaatsje uit om even tot rust te komen. Met de keien kon je een goede ligplaats maken waarop je zonder moeite, onder het geluid van de branding van de woeste oceaan, een dutje kon doen. De warmte was er echt draaglijk. Wat wil je; het was er maar amper 28°.
De rit terug naar de quinta bracht ons geleidelijk aan terug naar de landelijke hitte. 't Was weer puffen. Aan de casa verfristen we ons al snel met de tuinslang om dan achteraf weer rustig te bekomen. De afsluiter van de dag zou dezelfde worden als gisteren: duik in het zwembad, eten onder de druivelaar en achteraf nagenieten van de sterrenhemel op het terras. We hebben de voorbije dagen al heel wat vallende sterren gezien. We hopen dat het waar is wat men zegt over de wensen bij de vallende sterren; we hebben alvast één grote wens waarvan we willen dat hij uit mag komen!
Morgen gaan we weer roadbook rijden; deze keer naar een stuwmeer in de buurt.




Gedroogde vis, zomaar buiten, zonder koeling... Stinken dat dat deed!


De foto is niet voor het zitvlak genomen maar wel voor de 'moderne' weegschaal.


Gezellige drukte


Degelijke potten maar we zagen het niet zitten om ermee te sleuren.


Haantjes te koop in alle kleuren





Woeste Atlantische Oceaan maar ze bracht ons toch een heerlijke verfrissing!

OP ZOEK NAAR HET STUWMEER

29 juli 2016
dag 9


Vandaag gingen we op zoek naar het stuwmeer hier in de buurt. Deze zoektocht zouden we doen via het roadbook. Omdat we eerst wat hadden uitgeslapen en daarna nog wat proviand hadden ingeslagen, was het al na de noen vooraleer we op pad vertrokken. We hadden op voorhand dan al maar beslist om vandaag maar een stuk van het boek te doen.
Vanaf het moment dat we aan de onverharde wegen begonnen, liep het al een beetje mank. Er was een vakantiekamp bezig op onze weg naar het water en daarom was het pad afgesloten. We beslisten dan maar om een coördinaat van een plek iets verderop in te tikken via gps, om dan van daaruit het boek verder te volgen. Wat bleek dan? Wel, een roadbook dat niet als al te extreem was aangegeven, veranderde al gauw in 'vrij avontuurlijk'. Bij deze doe ik ook een oproep naar een chauffeur die op zoek is naar een co voor een 4x4 extreem-trip. Neem a.u.b. mijne echtgenoot mee want die moet dringend op die manier 'bevredigd' worden! Op een bepaald moment kwamen we aan een 'pad' (hij vond het een pad maar ik helemaal niet - 'Ja, ja, Olav heeft toch gezegd dat sommige paden ondertussen zo dicht begroeid zijn dat je het nog maar amper ziet dat het een pad is. Wel, dit is zo ééntje.') waarvan hij beweerde dat we dat moesten nemen. Omdat Veerle en ik onze twijfels hadden, gingen de beide mannen het pad verkennen. En ja, volgens hen was het een pad. Weliswaar redelijk dicht gegroeid maar helemaal niet gevaarlijk: niet langs steile afgronden met af en toe zelfs plaatsen waarop je redelijk goed kon draaien. 'We hebben het wel niet helemaal afgetreden maar het is best wel te doen.' Wel, laat ons nu zo stellen dat ik die chauffeurs niet meer zal geloven en voortaan wel zelf gans het traject te voet zal doen. We doken dan het pad in maar niet lang nadien, hield ik het voor bekeken. Ik zou het pad wel te voet verderzetten! Wat bleek? Zelfs te voet kon je pas na intense observatie de gigantische rotsblokken, overwoekerd door stekelige planten, onderscheiden. Geen haar op m'n hoofd dat eraan dacht om terug in die auto te kruipen. Veerle en ik draaiden dan ook resoluut 180° om, zodat we niet moesten kijken hoe zij hun auto's gekeerd zouden krijgen om terug naar de hoofdweg te gaan. Het is hen wel gelukt maar wij waren ook wel content dat we, ondanks alle stekels die onze benen en voeten tegengekomen waren, terug op de vaste weg kwamen.
We hadden het gehad; spanning, stuurmanskunst, honger, dorst, last van de warmte.... Het vooruitzicht van de casa, douche, koelte, zwembad en bewoonde wereld lokte. Morgen een ander roadbook maar hierin ben ik vrij gerust: we nemen een Nederlander met zijn gezin mee voor een eerste kennismaking met 4x4. Ik denk dat ik weinig te voet zal moeten gaan.




Klik op de foto


Test voor de rocksliders. Klik


En toch is dit ne weg! Klik

BEETJE MINDER WARM

30 juli 2016
dag 10

Vandaag reden we een roadbook met Louis en zijn gezin. Het was de eerste keer dat ze op 4x4-avontuur gingen; we moesten dan ook niet te veel van de weg afgaan. Hij reed met een gehuurde Vitara, tussen onze 2 wagens in. We kwamen op enkele mooie punten en de gemoedsrust van de meesten was wel ok. Wat we vandaag zeker moeten vermelden is dat de temperatuur eindelijk draaglijk was: rond de 30° en een aangename bries. Zo meteen gaan we 'picalhau' eten in het dorp vlakbij en we gaan er op zoek naar een lokale festiviteit. Morgen rijden we een pittiger roadbook met onze  wagens. Het begin hebben we er vandaag al van gedaan en dit ziet er in ieder geval leuk uit.




Louis met zijn bakkie koffie. Hij heeft er zin in!


De brug bekeken vanuit de doorwading



BOVEN DE BOMEN EN DE WINDMOLENS

31 juli 2016
dag 11

De laatste julidag was een dag met normale temperaturen. Toen we opstonden, was de hemel zelfs bewolkt. Even werd er zelfs nog geopperd of we een fleeceke zouden meenemen voor onderweg. Maar we hielden het toch nog bij short en t-shirt/top.
De roadbook die we gereden hebben, kreeg van ons unaniem 5 sterren. Als je ooit op de quinta komt, moet je deze (Off-road naar Serra da Cabreira) zeker doen! Verharde wegen heb je maar af en toe. Er zitten ook 2 doorwadingen tussen. Je komt over onverharde paden tot rotsweg; je rijdt tussen de koeien en wilde paarden; je komt zowat niemand anders tegen. De uitzichten zijn gigantisch, zeker wanneer je halt houdt op de hoogste top (rond de 1300 meter). Op deze plek hebben we gestopt om te picknicken. We keken er boven de windmolens uit en hadden een panoramisch zicht van 360° over de omliggende valleien en bergketens heen. Een echte topper!
We hebben meteen aan Olav gevraagd of er nog enkele gelijkaardige boekjes tussen zitten. We hebben er al 2 uitgekozen....




Rotspad; lukte een behoorlijk eind tot er gigantische gaten zaten...






doorwading




tussen de koeien en wilde paarden




We zaten boven de windmolens








Ze wilden beiden de laatste nieuwe satelietantennes als souvenir




Wablief? Wanneer wilde gij hier komen zwemmen? 
klik.....

MARKTDAG / RUSTIGE DAG

1 augustus 2016
dag 12

Op maandag is het marktdag in Cabeceiras de Basto. Het is dan een drukte van jewelste in het stadje omdat de mensen uit de omgeving dan hun inkopen komen doen en ook hun andere stads-zaken afhandelen. Zo blijkt het heel gewoon te zijn dat, wanneer je in de bank moet zijn, je makkelijk 2 uur staat aan te schuiven in de rij. Gelukkig hebben wij dat niet moeten doen en konden we ons beperken tot het flaneren over de markt. De drukte is er toch wel apart; verkopers staan luidruchtig (in handen klappen, met dozen klappen, heel luid roepen) hun waren aan te prijzen. Hier en daar staan zigeuners die wat speelgoed aan de man willen brengen. Voor de rest is het een allegaartje van kleding en veeel ondergoed dat er te koop is. De markt zou uit 2 delen bestaan: non-food en food. Hoe hard we ook gezocht hebben, we hebben het gedeelte food niet gevonden. Wat we wel vonden, was de brandweerkazerne. Onze curieuze blikken werden beloond met een uitnodigend gebaar om verder binnen te komen kijken. Er stond heel wat uitgerust materiaal! De meeste wagens waren ook goed beveiligd met een stevige rolkooi. Geen overbodige luxe om je een weg te moeten banen tot bij de bosbranden (deze worden door de bewoners zelf - zo onopgemerkt mogelijk - zelf aangestoken. Zo kunnen ze achteraf de toestemming krijgen om de bomen te kappen en het hout te verhandelen als houtskool)
Het volgende plan was om naar 'Pena Aventura Park' in Ribeira de Pena te gaan om er -heel misschien- de Fantasicable uit te testen. Ik had er wel wat interesse voor maar de timing was slecht: we kwamen tegen 1 uur aan de receptie en de deuren waren net dichtgegaan tot 2 uur. Omdat ik de enige kandidaat was en ik ook geen 100% zeker was dat ik de sprong zou wagen, vond ik het zonde van de tijd. Dirk tikte de quinta in, route te volgen met zoveel mogelijk onverharde wegen. Mooie weg, door verschillende dorpjes met dikwijls verlaten huizen. De steegjes waren steil en heel erg smal; voor het kruisen van een wagen, kon je best de spiegels inklappen. Straks zitten we weer onder de met druivelaars begroeide pergola voor het avondmaal met aangepaste drank. Leven als god in Fr... - Portugal



Gezellige drukte op de markt


En met welke wagen rijdt 'de comando'?



Klik op de foto


Ons openlucht-restaurant




Toen we boven op onze bergtop kwamen, hadden de Nederlandse vrienden deze grensovergang voor ons voorzien.



ROADBOOK N°3 ERVARING VEREIST / N222

2 augustus 2016
dag 13

Aanvankelijk hadden we gepland om naar Porto te rijden maar het vooruitzicht aan een stadsbezoek in deze warmte, deed ons besluiten om een wegboekje in de streek te rijden. We hadden gekozen voor eentje dat wat extremer was. Dat klopte ook wel. Vanaf het moment dat we de onverharde wegen indoken, volgden de uitdagingen elkaar op. De eerste onverharde beloofde een flink stukje technisch rijden met ervaren stuurkunst. Dat lukte behoorlijk tot de geulen die de weg ondertussen rijk was geworden, te breed en diep waren geworden om nog verder te kunnen. Veerle en ik zouden weer te voet tot een volgend punt gaan; de mannen zouden dan proberen om via een andere weg daar te geraken. Het pad dat we aflegden (onder een ondertussen verschroeiende zon, in een totaal ander landschap dan we al gezien hadden. Het leek op een maanlandschap, ruwe rotsmassa's, dor en droog, hier en daar een klein boompje, geen schaduwplekjes), vertoonde dikwijls plaatsen waar met de wagen geen beginnen meer aan zou zijn. We besloten dan ook maar allen terug te keren, om vervolgens naar een coördinaat te rijden dat even verderop was aangegeven. Van daaruit lukte het verder wel. Het landschap veranderde geregeld; elk gebied had zijn eigen moeilijkheden. Er was zelfs een moment dat we dachten dat er geen pad was; dit was al helemaal dichtgegroeid. Wanneer we erdoor reden, zaten we onder de twijgjes, stekels, blaadjes... tot zelfs in ons onderbroek. 
Toen we terug op de quinta waren, vonden we het nog een beetje te vroeg om te beginnen aperitieven. Bruno (werkt hier ook op de quinta) had ons al eerder eens de tip gegeven om een trip te maken over de N222 van Peso da Régua naar Pinhao langs de Douro. Deze weg rijdt door de wijngaarden die zorgen voor het maken van de porto en andere rode wijnen. Hij vertelde erbij dat je makkelijk bij een wijnboer terecht kan voor een rondleiding met degustatie. We moesten hierover niet lang nadenken en vertrokken die richting uit. Het moet gezegd worden dat de Portugezen er toch wat van kennen om bruggen en snelwegen aan te leggen: zo glad als een biljarttafel, boven de valleien heen. We waren dan ook vrij vlug aan het begin van de N222. Vlakbij hadden we het grote beeld van Sandeman al zien torenen. Bruno had gelijk; de weg slingert naast de rivier door een bijna idyllisch landschap vol wijngaarden. We hadden al snel een wijn/Porto/olijfboer gevonden en een vriendelijke dame gaf ons een interessante uitleg over het bedrijf. Hun druiven worden nog steeds ambachtelijk verwerkt: de mannen plukken de druiven in korven van 20 kg (vroeger 45 kg) tot ongeveer 4 uur in de namiddag. De druiven worden in een grote bak gekapt en dan mogen ze enkele uren rusten. Vervolgens beginnen ze tot 's nachts op de druiven te stappen. Dit doen ze enkele dagen. En dan begint een gedifferentieerd proces, naargelang het product dat ze willen verkrijgen.
De toer eindigde dan met een degustatie; er zaten lekkere drankjes tussen.
We reden niet verder tot Pinhao maar besloten terug te keren. Het was ondertussen ook avond aan het worden. We moesten 'thuis' ook niet meer aperitieven; dat hadden we al gehad. We konden meteen aan het avondritueel beginnen. Zoals gewoonlijk eindigde dit ook weer op ons terras, genietend van de sterrenhemel, de koelte en de stilte.



Diepe, uitgeslepen geulen. Zelfs de lange benen van grote Jo verdwijnen erin.


Hier loopt de weg.


Klik op de foto


Waar de weg weg is. Klik


Fel ingezoemd vanop de overkant; eindelijk vinden we onze casa terug.


N222


Een zet van de Portugese regering: de meeste bewoners van deze streek beschikten thuis over dit systeem om hun wijn te brouwen. De regering besliste dat dit moest vernietigd worden. De eigenares van deze brouwerij deed dit niet. Na enkele jaren besliste de regering dat dit weer wel mocht. En daar profiteerde deze vrouw dan weer van. Een uniek systeem om kwaliteitswijn te brouwen.


Vaten van 7000 liter




ROUTE SERRA DO MARCO EN VISO

3 augustus 2016
dag 14

Deze wegboek was weer de moeite waard. We reden al direct achter de quinta omhoog. In het begin kwamen we door een gebied met veel windmolens. Dit gebied wordt veel gebruikt door Portugese off-road clubs en een stuk blijkt een onderdeel te zijn van een rally-parcours. De route ging over redelijk gebaande onverharde wegen. Links en rechts waren er dan diverse paden die echt wat meer tact vereisten: steile klims en echt ruwe paden. Viso is een uitzichtpunt, met hoe kan het ook anders, een kapel. Vlakbij stond een huis dat gebouwd is tussen 2 rotsen: de eigenaar heeft dus enkel een voor-, achtergevel en dak moeten bouwen. Op het laatst was de route best wel spannend. Het pad voerde gedurende 3,4 km langs een steile afgrond en was hier en daar door de regen aardig 'vervormd'.... Geulen en soms ook een rotsblok markeerden dit pad. Ik heb mijn hoofd dikwijls afgewend....
Aangekomen op de quinta, hebben we ons snel verfrist want we mochten weerom gaan eten bij de mensen van de Tocomado (de b&b waar we in Portugal hadden overnacht). Ondertussen werden we weer langs 2 kanten bestookt door stevige brandgeuren van bosbranden. Petra heeft haar best weer gedaan! Zoals te verwachten, heeft ze haar kookkunst weer laten botvieren!


Huis tussen 2 rotsblokken geprangd




Viso



We hadden weer fantastische uitzichten!


Rijden tussen de windmolens. Klik op foto


Smalle weggetjes (klik)

FLIRTEN TUSSEN SPANJE EN PORTUGAL

4 augustus 2016
dag 15

Vanmorgen moesten we de kussens van de zetels binnen leggen omdat het aan het regenen was! Het leek bijna surrealistisch... We pasten zelfs onze kledij aan van top naar shirt met lange mouwen of sweater; van korte broek naar halflange of lange broek. Omdat we het ook niet zagen zitten om op een nat wegdek aan een roadbook te beginnen, zochten we in de info-kaft van de casa wat we eventueel zouden kunnen doen. We vonden er een beschrijving van het natuurpark Geres in het noorden van Portugal. Er zou heel wat te doen/zien zijn rond een stuwmeer. We zijn die richting ook uitgereden en reden door Spanje tot het noordelijke punt van het park in Portugal. Tijdens de heenrit konden we niet zo erg veel van de natuur zien omdat de toppen onder de wolken zaten. De ruitenwissers hebben geruime tijd aangestaan op interval. We kwamen in een klein dorpje, Castro Labeiro, een stil dorpje waar niet zo meteen iets te beleven viel. Misschien dat het vroeger nog iets te bieden had, te zien aan het cafeetje waar we gestopt waren: een cafeetje waar de tijd een vijftigtal jaar was blijven stilstaan, inclusief het meubilair. We konden de weg terug in beperkte zonneschijn afleggen en zagen het gebergte op zijn mooie kant: ruw maar mooi.
Meteen gaan we nog naar de winkel en een knabbeltje doen bij Antonio. Morgen de laatste dag om nog iets te doen..... Nog even nadenken wat het zal worden (Olav vragen achter een roadbookje?)


 Wolken en een schoorsteen met een rookpluim vanmorgen










Als je een beeld van het landschap wil, op de foto klikken dan.


Deze vrouw was een beetje verward....

LUIE DAG

5 augustus 2016
dag 16

Vandaag hadden we een echt luie dag.
De verkeersinfo die we lazen vanmorgen, klonk al vermoeiend: zwart weekend op de wegen, zowel van noord naar zuid als van zuid naar noord. We zijn dan al maar snel begonnen om ons te bezinnen over de route en over het zoeken van een slaapplaats. Nadien hebben we al stevig ingepakt. Het is de bedoeling dat we morgen rond 6 uur al zullen vertrekken en 's avonds in Saintes gaan overnachten. Op dit moment zijn er al enkelen een dutje-vooraf aan het maken of genieten van het uitzicht en de aangenaam warme temperatuur.
Zo meteen kunnen we ons verfrissen en voor een laatste keer op het terras van Olav en Sylvia gaan eten.
De auto's staan al zo goed als vertrekkensklaar...

PORTUGAL - BELGIË

6 augustus 2016 - 7 augustus 2016
dag 17 - dag 18

Zaterdagochtend liep de wekker af om half 6 plaatselijke tijd. Alles was al stevig ingepakt; er moest enkel nog gedouchet worden. Toen we de laatste dingen aan de kant zetten, merkten we in de verte door de bomen een oranje gloed. 't Was niet de zon die opkwam maar wel een vroege bosbrand. 't Zou wellicht niet de enigste worden die dag; er waren namelijk erg hoge temperaturen voor die dag voorspeld. We waren enigszins blij dat we die hitte niet moesten gaan trotseren. Om kwart over 6 werden de motoren gestart. Hoewel er grote drukte was voorspeld, konden we toch vlot vorderen (het was wel druk aan de andere kant). We hielden 2 keer erg kort halt: plas- en tanktijd. Eten en drinken gebeurden tijdens de rit. We moesten immers een kleine 1100 km overbruggen tot ons hotel in Saintes. Dat bereikten we rond half 8 's avonds (deze tijd). Een stevige maaltijd was welgekomen, het bed en de rust die daarbij volgde ook.

Het ontbijt in het hotel was de start van een laatste rijdag tijdens deze reis. Het deed deugd om nog eens een gewone 'zjat' koffie te kunnen drinken. Om half 10 werd de laatste rit aangevat. Onderweg merkten we dat het gras weer langzaam aan groen werd. Wat een verademing na al die dorre plantjes die we de voorbije 14 dagen gezien hadden!
Het ging weerom vlot, tot Parijs. We hebben er niet stilgestaan maar reden er eerder stapvoets. Och ja, zo konden we de Eiffeltoren ook eens bewonderen. Even boven Parijs zagen we in de verte zachte slierten wolken boven de horizon. Ook dat verblijdde ons! Na 2 weken warm-heet weer, leek dit ons eindelijk wat koelte te kunnen bezorgen.

In Nazareth namen we afscheid van Veerle en Johan, 2 fijne mensen waarmee we samen deze toch wel aparte vakantie hebben kunnen beleven. Ook al waren we lijfelijk met 4, toch hebben we veel momenten met 2 bijzondere mensen uit België erbij beleefd.

Wijzelf waren rond half 8 thuis. We hebben de kilometerstand afgeklokt op 5179 km. Ondertussen draait de wasmachine op volle toeren en wordt het kampeergerief terug klaargezet om terug in de auto te laden.
Volgende maandag vertrekken we met 4 andere auto's naar de streek van Aveyron om er rond te trekken en te kamperen. Ik heb al eens naar de weersvoorspellingen gekeken; 't zal weer rond de 30° schommelen.....









Geen opmerkingen:

Een reactie posten