PORTUGAL 2018

1200 KILOMETERVRETER

dag 1
4 april 2018

De Defender was gisteren al volledig geladen zodat we vanmorgen om 6 uur enkel de huisdeur achter ons moesten afsluiten en de autosleutel moesten omdraaien, om de 1200 kilometer die we vandaag tot Dax moesten rijden, aan te vangen. Na enkele uurtjes passeerden we Parijs. Deze keer verliep het verkeer daar vlotter dan de vorige keren. Op drie kwartier was deze klus geklaard. Het deed me deugd om Frankrijk eens 'in het groen' te zien; geen dorre toestanden tijdens deze periode van het jaar! Er stond zelfs water in de geulen naast de snelweg! De natuur bood ons andere zichten dan de vorige keer toen we deze weg namen: kleine, ontluikende blaadjes aan de bomen, ooievaars die hun nesten terug bemanden, zandnevels die door de Tramontana werden ontwikkeld, regenbogen her en der.... 
Nadat m'n eerste misdaadroman van Aspe uitgelezen was, bereikten we het hotel in Dax. De benen konden eindelijk even gestrekt worden. We zaten al over de helft. Morgen kunnen we onze Casa op de Quinta gaan inrichten en enkele bekenden terug begroeten.

Het zand werd opgejaagd door de Tramontana.

Gelukkig rijden wij aan de 'vlotte' kant van de snelweg.

Aardigheidje..... 

BESTEMMING IN ZICHT

dag 2

5 april 2018

Nadat we de croissants achter de kiezen hadden gestoken, konden we de weg verderzetten naar Cabeceiras de Basto. Volgens de gps, moesten we nog maar een kleine 800 kilometer afleggen. Rond 10 uur staken we de Spaanse grens al over. Tijd om de volgende Aspe te beginnen.... Het landschap veranderde geregeld van woeste vegetatie tot dorre uitzichten, erg uitgestrekt en weinig bewoond. Na enige tijd verscheen het Cantabrisch gebergte: een bergketen van 300 kilometer lang in het noordwesten van Spanje. De vorige keer had deze bergketen mijn interesse niet gewekt maar deze keer verbaasde de keten ons door de uitgestrekte, hoge, besneeuwde toppen. Mmmm, misschien kan een volgende tocht door dat gebergte interessant zijn....

Rond vier uur 's namiddags konden we onze klok een uurtje terugzetten omdat we de Portugese grens hadden gepasseerd. De gedachte dat we even later misschien op het vertrouwde terras aan de quinta zouden zitten, of aan tafel bij Antonio, kwam steeds dichterbij. We begonnen steeds meer en meer straten en gebouwen te herkennen en het duurde niet lang meer of we reden de inrit van de quinta op. We begroetten Bruno, namen onze intrek en reden naar Antonio. 's Nachts wenste de bosuil met zijn geroep slaapwel. Morgen komt de rest van het gezelschap toe en kunnen we beginnen aan het 'verkennen' van de regio.

Vorig weekend had het ook in Cabeceiras nog gesneeuwd. Vandaag scheen een aangenaam zonnetje en was het korte-broeken-weer. 't Is ne keer wat anders dan enkel maar  puffen en zweten!

BEETJE 'THUISKOMEN'

dag 3

6 april 2018

Het zonnetje had ons vanmorgen vergast met een mooie zonsopgang achter de bergtoppen. We wisten wel dat haar gezelschap vandaag van korte duur zou zijn. Niet veel later verschenen de regenwolken over de bergtoppen. Maar dat hield ons toch niet tegen om, in afwachting tot de rest van het gezelschap zou arriveren, te voet de omgeving te verkennen. 

In de namiddag zijn Patrick, Willy en Jolande dan toch gearriveerd. De groep was compleet! Nadat ze zich geïnstalleerd hadden, reden we richting Antonio om de magen te vullen. De fond was gelegd voor een stevige slaapmuts achteraf in de zeven. De uil riep ons 's nachts een 'goedenacht' toe, voor de éne al een betere nacht dan de andere.....

GEMENGD HUWELIJK

dag 4

7 april 2018

Vanmorgen werden we gewekt door de regendruppels op het dak. Ja wadde, 2 jaar geleden dachten we dat er enkel maar langdurige hitte te verdragen was in Portugal... Nu zijn we van het tegendeel overtuigd.... Het kan hier ook lange tijd regenen! Toch zouden we ons hierdoor niet laten doen. Nadat we via een korte verkenningstocht tot aan de receptie waren gewandeld, keerden we terug naar het huisje met 2 roadbooks onder de armen. Nummer 5 was de keuze van de dag, richting 'kapel op de berg' en windmolens. Deze keer niet in het gezelschap van een 4x4, maar van een stalen ros 'Enduro' (vandaar de titel 'gemengd huwelijk'). De pk's van dit voertuig stonden al geruime tijd te popelen; net als zijn chauffeur. Gelukkig was deze ingepikt met een 'waterdicht' pak om de regen te trotseren. Na een kort ritje op en af de berg, werd de tocht ingezet. We reden langs verharde en onverharde wegen, langs afgebrande bosstroken en door nevelslierten die door de valleien trokken. We passeerden kleine dorpjes en hellingen waar het water zich via kleine, kolkende stromen tot fellere watervalletjes vormden. We hadden deze trip vorige keer ook  gedaan en merkten dat sinds de bosbranden, meerdere wegen verhard waren of opgehoogd. 

Rond de middag hadden we de kilometers erop zitten en deden ons te goed aan de lekkere spaghetti van Willy en Jolande. Omdat de buien met momenten toch wat hevig waren, besloten we om 'nummer 4' te verzetten van de namiddag tot morgen en in plaats daarvan een stadsbezoek aan Guimaraès te brengen. Dit is een gezellige stad met veel steegjes, een oud stadsgedeelte en gezellige pleintjes. We zakten af via Antonio's place en namen weer een afzakkertje bij het warme haardvuur. 

Midden in het centrum stonden 2 palmbomen. Je kon er niet naast kijken....

WEER GEEN SENORA DA GRACA

dag 5
8 april 2018

Mooie dag vandaag! Eentje om een roadbook van 100 kilometer te rijden! Volgens de weersvoorspelling zouden we af en toe wat gemiezer hebben, maar voor de rest zou het best te doen worden. Bij nader inzien, hadden we dit wegboek (nummer 8) een vorige keer ook al eens geprobeerd. We zouden de Senhora da Graça boven op een bergtop bezoeken (was vorige keer niet gelukt omdat er toen een tijdsrit op deze bergtop was) en passeren langs de 'Fisgas do Ermelo', één van de grootste watervallen van Portugal (wat vorige keer ocharme maar een dun waterstraaltje was). Wat het kerkje boven op de bergtop betreft..... We hebben de berg beklommen (de kilometerslange weg ernaartoe is bezaaid met namen van min of meer beroemde wielrenners en is grotendeels geflankeerd met vangrails om erge ongevallen bij de beklimming tijdens de tijdritten te voorkomen) maar het kerkje lag zo in de nevel/wolken, dat we enkel de ommuring en parking konden zien. Soit, de weg ernaartoe was de moeite waard! Vervolgens reden we richting van de waterval. Wat een verschil! Deze keer troffen we een gigantisch gewelddadig natuurfenomeen! Op de weg die daarop volgde, passeerden we vele watervalletjes die niet in de lijst van de Portugese watervallen staan maar ons die ons toch evenwel konden charmeren. We reden langs steengroeven, zand- en kiezelwegen en stopten bij een adembenemend uitzicht. Vooraleer de hemelsluizen zich weer openden, kwamen we terug op de quinta waar de gezellige haardwarmte ons uitnodigend onthaalde. 

Vlak onder de Senhora da Graça.....

Van 't internet geplukt... Dit hadden we eigenlijk moeten zien...

De waterval in gans zijn pracht en glorie. Hieronder zie je hoe we ze de vorige keer zagen.

Op de richels vlakbij de waterval, zochten berggeiten met vaste tred naar sappige, groene takjes.

Af en toe moest er toch eens overlegd worden, op zoek naar de juiste weg.

Deze stonden niet op de lijst maar zijn toch het bekijken waard.

Op zoek naar nootjes

en af en toe de onderkant van de auto nakijken.

NUMMER ZEVEN EXTREEM

dag 6
9 april 2018

Tijd voor een roadbook dat een beetje extremer is dan de vorige. We hadden even bij Bruno nagevraagd of het te riskeren was, temeer omdat we maar met 1 wagen zijn en een motor. Hij dacht wel dat het te doen was (wat ook klopte). Het pad (vrijwel alleen onverharde wegen naar één van de toppen van de Serra da Cabreira op 1284 meter) bood zeker wel wat meer uitdaging dan de vorige keer: watergeulen, slijkerige passages, rotspaden.... We reden meestal door een desolaat, zwartgebakerd landschap dat rijkelijk werd gevoed door water en watervalletjes. Er waren geen tegenliggers te bespeuren, maar wel prachtige koeien, een slang, een verraste hop (het contrast van zijn mooie kleuren met het zwarte hout....!). Hoewel er een ganse dag regen was voorspeld, hebben we toch kunnen genieten van een vrijwel droge dag. Yep, dit was er ééntje om te onthouden!

Meteen beginnen met een stevige doorwading!

Geen regen, wel sneeuw.

Waar vroeger de bomen stonden, .....

Eén van de velen onderweg.

N 222

dag 7

10 april 2018

Tijd voor een toeristische uitstap zodat de knoken even konden rusten. Het regenachtige weer dat voorspeld werd voor een ganse dag, nodigde ook niet zo fel uit om rots- en zandachtige oorden op te zoeken. We kozen om de N222 te volgen; een mooie weg die je langs de Douro tussen wijngaarden voert van Peso da Régua naar Pinhao. Het grote beeld van Sandeman duidde ons waar de route startte. Ook in deze tijd van het jaar is dit een prachtig landschap. Vorige keer hebben we deze route niet tot het eindpunt gehaald. We hadden er toen zelf voor gekozen om eerder terug te keren. Deze keer zijn we ook niet tot aan het stationnetje met de blauwe tegels in Pinhao geraakt.... Gek hoe een bepaalde persoon uit het gezelschap er telkens in slaagt om je op een bestemming te doen eindigen die kilometers verder dan het eigenlijke einddoel ligt... We eindigden daardoor niet aan het station met blauwe tegels maar op een weg die doodloopt op enkele grote keien... Er zal nog lang over gegniffeld worden. Goed dat we morgen een roadbook zullen rijden. Dan loopt het meestal wat precieser af...

In de verte doemde Sandeman op.

Bloesems, bloesems....

NUMMER 4 EN EXTREEM NUMMER 10

dag 8
11 april 2018

Vandaag zou het de beste dag van de week worden. Daarom besloten we om van de gelegenheid gebruik te maken om 2 roadbooks te rijden. In de voormiddag startten we met nummer 10. We kwamen op terreinen die bezaaid lagen met enorme keien (wie wil kan daar aan rock-crawl doen), steile paden met rolkeien, een erg smal pad, ... Het hoogste punt dat we bereikt hebben, lag op 1030 meter. Geregeld zaten we boven het wolkendek en konden daar dan genieten van mooie vergezichten en een schamper zonnetje. 's Middags keerden we terug naar de casa om enkele heerlijke tassen soep à la Jolande te eten. Zo konden we aan het tweede boekje beginnen. Deze hoorde niet bij de klasse 'extreem' maar doordat de regen in vele wegen watergeulen had geslepen, werd er toch menige rijvaardigheid geëist. Het pad voerde regelmatig langs steile afgronden of doorkruiste enkele typische, oudere dorpjes waar de chauffeur de breedte van de wagen goed moest inschatten. 

Zon hebben we niet erg veel gehad, maar de routes hebben dit zeker gecompenseerd!

Uitzonderlijk vervoer op bergweggetje. Aparte signalisatie of begeleiding is hier niet van doen.

Ze blijven hier van vuurtje-stook houden.

Klik even op de foto hierboven...

Je komt er meer koeien dan tegenliggers tegen.

GEOPENDE HEMELSLUIZEN

dag 9
12 april 2018

De planning van de dag werd helemaal omgegooid door het weer. Man, man, dit was toch echt baalweer. Een ganse dag hebben we door de grijze wolken, amper de overkant kunnen zien. Het troosteloze beeld van de opspattende druppels op de plassen van het terras, 'kleurde' de dag. 't Werd dan ook noodgedwongen een 'rustdag', waarbij de gezelligheid rond de haard troef was. Portugal, een land van uitersten......

TERUG NAAR... DROOG WEER

dag 10
13 april 2018

Omdat gisteravond alles al was ingepakt en ingeladen, konden we vanmorgen goed op tijd vertrekken. We namen afscheid van Patrick, Jolande en Willy en rond kwart over 6 vatten we het eerste deel van de terugtocht aan. Om kwart voor acht reden we Spanje binnen. Het Cantabrisch gebergte lag nog volop in de sneeuw. Om kwart over drie passeerden we de grens met Frankrijk. Het 'droge' weer was toch wel aangenamer... Je ziet de natuur openbreken door de warmere temperaturen, na overvloedige regenval: frisse, groene blaadjes, bloesems en gigantische koolzaadvelden. 
We hielden een tussenstop in St-Jean-d'Angély. Daar vonden we een fijne bed-and-breakfast. Het eten in het Marokkaanse restaurant in de buurt smaakte best wel lekker. Morgen hebben we nog een dikke 800 kilometer voor de boeg....

TERUG IN BELGIË

dag 11
14 april 2018

De croissantjes smaakten heerlijk, de straffe koffie was een serieuze opkikker. Deze halte is er ééntje om te onthouden wanneer we nog eens in de streek zijn. Ze is ondergebracht in een degelijke hoeve waar de boerenactiviteit nog hoog in het vaan zit. Nette kamer, vriendelijke mensen!
Rond half negen zetten we onze weg verder. We kregen een sms dat de andere wagen al thuis was. Zij hadden verder gereden tijdens de nacht. Waarschijnlijk hebben zij ook geen uur moeten 'opofferen' om door Parijs te rijden. Ach ja, het hoort er ondertussen bij.
Rond vijf uur 's namiddags kwamen we thuis aan; de kilometerteller vertelde ons dat we tijdens deze vakantie zowat 4500 km hadden gebold.
De koffers zijn al leeggemaakt en de wasmachine draait op volle toeren. 't Was weer goed! We kijken al uit naar de volgende trip!