ROEMENIË 2017

KILOMETERS VRETEN

20 juli 2017
dag 1

Vanmorgen startte de wagen rond 6 uur. Het doel van de dag was om zeker voorbij de Oostenrijkse grens te geraken. De kilometers vorderden goed. Het was aangenaam weer om te rijden; we hadden zeker in het begin enkele malse regenbuien. De temperatuur was hierdoor aangenaam. Wanneer we al een eindje in Duitsland waren, brak echter de zon door en steeg de temperatuur. We hadden wel regelmatig te maken met 'staugefahr'. Files dus.... De Duitsers hebben blijkbaar hun planning om aan de autosnelwegen te werken, knal in de zomermaanden gezet. Vanaf de Oostenrijkse grens, waren de 'staus' verdwenen. Ook de zon vond het daar tegen de avond welletjes geweest. In het zuiden van Linz, vonden we al snel een hotelletje. Net op tijd! De wolken kregen een dreigend karakter, de wind nam in kracht toe en we werden getrakteerd op een heus Oostenrijks lichtspel in de lucht (donder en bliksem). 't Was blijkbaar toch wel een beetje een vermoeiende dag geweest... Om half negen sliepen we al....

DOR LANDSCHAP

21 juli 2017
dag 2

Eerste werk vandaag? Slaapgerief kopen in Oostenrijk in de Mobelix. Dat was ik vergeten: dekbed, overtrek en kussens. Tegen het openingsuur stonden we aan de deur, een kwartiertje later kwamen we al voldaan terug naar buiten. Ja, we konden terug gaan kamperen! Oostenrijk biedt nog steeds een mooi landschap. Hongarije daarentegen.... Vlak, uitgestrekt en oh zo dor! De maïs stond tot op kniehoogte, de zonnebloemen staan er erg droevig bij. Ik dacht dat we het verschroeiende landschap vorig jaar achter ons hadden gelaten in Portugal maar dat is dus niet zo...

Hongaren en rijgedrag met de wagens? Te zot om te zien. Inhalen als een gek maar de snelheid respecteren als de braafsten. Niet moeilijk, de politie duikt altijd overal onverwachts op. We passeerden weer de hoofdstad Boedapest. Hier hebben we ooit eens een gezellig memorabele daguitstap met vrienden gemaakt. De herinneringen doken weer even op.Tegen zes uur 's avonds bereikten we de grens met Roemenië, richting Oradea. Daar waren we welkom op de camping Robinson Country Club, een kleine maar gezellige camping met zwembad, nette douches en een bescheiden keuken. De uitbater trakteerde er ons meteen met z'n zelfgestookt drankje, eentje van 52 graadjes... Wijselijk genoeg heb ik dat welkomsdrankje maar even doorgeschoven. De tent moest nog opgesteld worden, dat zou anders nog even een gewaagde onderneming kunnen worden. Hij vertelde ons ook nog dat het er vandaag 38° was geweest en dat de volgende dagen hetzelfde weer wordt verwacht. Pffff.
Nu genieten we eerst maar van aangename temperaturen in zijn kroegje. Morgen gaan we stilaan de richting van de Karpaten uit.

Waar staat de stoel vandaag? Indien je de plek weet, kom dan als de bliksem hiernaartoe en breng mee: een dekbed en twee kussens....

verzameling auto's van de uitbater.....

WEGDEK, GEEN WEGDEK, WEGDEK, GEEN.....

22 juli 2017

dag 3

De eerste nacht op Roemeense bodem is goed verlopen. 't Deed nog eens deugd om in de daktent te slapen. Tijdens het ontbijt gaf de vriendelijke uitbater enkele tips voor onze rondrit. Hij raadde ons aan om niet naar Huedin te rijden maar eerder noordwaarts (richting Oekraïnse grens) om er Sapanta te bezoeken (om een uniek kerkhof te bezoeken) en Visue de Sus. De trip zou makkelijk op 1 dag
 Af te handelen zijn, dacht hij. We wijken dus van de geplande route af, maar dat vinden we helemaal geen probleem. De eerste uren bleven we verder rijden door het vlakke landschap. De huisjes uit het tijdperk van Ceausescu zagen er soms onbewoond uit maar toch huizen er nog geregeld mensen in. Regelmatig zagen we ooievaars op hun nesten, tussen en op elektriciteitspalen, beladen met draden op een manier dat in het verste uithoekje van België nooit goedgekeurd zou worden. Uiteindendelijk doken de geliefde Karpaten op! En gelukkig loodste de gps ons knal erdoor! Het wegdek veranderde zienderogen. Soms was het wegdek dan ook helemaal weg... De route slingerde ons het gebergte in. Op een bepaald moment reden we door de bedding van wat binnenkort een stuwmeer zal zijn. De dam zelf was al metershoog aangelegd; een mooi huzarenstukje. Even verderop konden we niet meer verder omdat er n'een hoop rotsblokken over het pad lagen. Dat betekende dan ook een gigantische omweg.... Al snel werd duidelijk dat we het kerkhof niet zouden halen vandaag. Dan gingen we maar op zoek naar een camping, met zicht op de Karpaten. Hier zitten we dan, als enige klanten op een camping die nog helemaal moet opgericht worden... Als de uitbaters niet zo'n vriendelijke mensen zouden zijn, waren we zeker doorgereden. Neen, je kon er niet eten maar ze reden met plezier naar de pizzeria om eten te halen. En och, je mocht er ook in hun caravan slapen, als je wilde. Och ja, je mag gerust je drinken uit de koeling nemen. En ja, ze schreven met liefde en plezier op waar je nog naartoe kon of overlaadden je met verhalen over hoe corrupt de politie hier wel is.  Ja, 't leven kan eenvoudig aangenaam zijn.... En gelukkig is de temperatuur dat hier, bovenop een bergkam, ook..

Er worden zoveel oude wagens vanuit België, Nederland en Duitsland naar Roemenië 'gesjacherd' maar toch zijn er nog heel wat mensen die nog steeds met paard en kar rijden...

Straatbeeld: oude en nieuwere huizen, veel elektriciteitspalen, nog meer draden , ooievaarsnesten

Deze route was dus niet ongevalsvrij.

OFFROAD ON THE ROAD

23 juli

dag 4

Het was een beetje een enge overnachting.... Rond half vier werden we gewekt door een gigantische snurkpartij. Omdat er in het dorp vlakbij een trouwfeest was geweest, gepaard gaande met veel lawaai en drank, kon het niet anders zijn dan een erg dronken feestvierder die naast de tent zijn roes zou uitslapen. Ik vertrouwde het voor geen haar; een dronken Roemeen... Meer dan een uur heb ik de wacht maar uitgezet maar uiteindelijk ben ik dan toch terug in slaap gesukkeld. Toen het licht werd, moest ik de veroorzaker van het nachtelijk lawaai toch zien. Toch was er niks te merken, ook geen spoor van iemand die er zou gelegen hebben. We vertelden het verhaal aan het koppel waarbij we mochten overnachten en na enig zoekwerk bleek het een koe geweest te zijn! Manman, ik wist niet dat een koe zo oorverdovend menselijk kon snurken!
Nadat we afscheid hadden genomen van deze erg fijne mensen, reden we richting Sapanta. De uitbaatster had ons nog eerst de tip gegeven om langs Barsana te rijden. Om 10 uur zou er de orthodoxe viering beginnen en tegen dat tijdstip verzamelden er zich de lokale mannen en vrouwen in typische klederdracht. De mensen pronken er graag met die erg dure kledij.
Van daaruit reden we verder naar Sapanta om er het kerkhofje te bezoeken. Het is echt uitzonderlijk mooi om te bezichtigen. Elk graf heeft er een zerk waar op de beide kanten een gekunstelde afbeelding staat van de persoon die er begraven ligt. Mooie, ambachtelijke werkjes!
We zetten de weg verder naar Viseu de Sus. Daar was een soort museum met hele oude locomotieven. Liefhebbers kunnen er wellicht hun hart ophalen, maar voor ons was dit niet zo'n aanrader. Het landschap voerde ons terug naar onze Oekraïense reis; we flirtten er voortdurend met deze grens. We zagen ook weer de huizen die opgesmukt waren met zware, houten poorten, beladen met snijwerk. De velden waren ook weer getooid met duizenden veldbloemen die op hun beurt vlinders en andere insecten aantrokken. We hadden ondertussen de neus gezet naar Fundu Moldovei, een dorp waar Nederlandse uitbaters zijn. Wat volgens de gps een rit van iets meer dan een uur zou zijn, resulteerde in een rit van meer dan 3 uur. Er waren wegenwerken aan de gang, over een afstand van 24 km. Dit betekende heel wat 'offroad on the road'. We passeerden er ook enkele Roma-nederzettingen; je begrijpt niet hoe de mensen er kunnen leven. Omdat de vrouw van vanmorgen ons gewaarschuwd had voor deze zigeuners, was is toch telkens eventjes opgelucht wanneer we er voorbij waren.
Op de camping werden we aangenaam verwelkomd op een traditionele wijze, namelijk het zelfgestookte, sterke drankje. John en zijn vrouw zetten een plaatselijke warme maaltijd op tafel en we vertoefden in het gezelschap van Jos en Mieke. Deze Nederlanders maken een rondrit van 4 weken. Aangezien ze ook Landroverfanaten zijn, werd er heel wat over de auto's gebabbeld en werd het voor een keertje wat later dan gewoonlijk.....

Te gek voor woorden!

De orthodoxgelovigen trekken er zich niks van aan dat je het kerkhof bezoekt tijdens hun viering. Er wordt gewoon verder gebeden.

de Karpaten aan de Oekraïense kant

wegwerken.... 24 km lang....

AGAPI - BICAZKLOOF

24 juli 2017

dag 5

Eigenlijk hebben we ons vandaag grotendeels aan de geplande route gehouden. We zijn echter pas op de middag uit de camping vertrokken zodat we redelijk laat op de camping zijn aangekomen. We hebben eerst koers gezet naar het klooster van Agapi. Er zijn heel wat kloosters in de buurt die blijkbaar een vermelding waard zijn; we hebben Agapi uitgekozen omdat die op de route lag. Mooi verzorgd, heel netjes getuinierd, rustig. De zustertjes lopen in hun traditionele klederdracht rond maar kennen de voordelen van het toerisme ondertussen ook. Tot hiertoe was het landschap redelijk vlak. Maar richting Bicaz doken de hoge Karpaten weerom op! We slingerden langs de gewone route, richting van de kloof. Ondertussen passeerden we weer heel wat dorpjes, weggetjes, ooievaarsnesten, paarden met karren, ... Plots dook de groteske kloof op. Vrij indrukwekkend, enkel jammer van de povere en schamele toeristische kraampjes waar je enkel je geld aan prullaria kan verkwisten. Vanuit de kloof zigzagden we heel lange tijd dalend af. We wilden vandaag ook nog de zoutmijn van Praid doen, maar dat hebben we omwille van het late uur, verschoven naar morgen.

Ik geloof nooit dat het stuwmeer in spé ooit een meer wordt! De rivieren zijn hier zo goed als uitgedroogd!

En hier wachten die occasies uit België op hun nieuwe eigenaars...

Ofwel vervallen huizen, ofwel huizen die ooit nog moeten af gemaakt worden..

Rustige job: koeien hoeden

De binnenplaats van het klooster

Bicazkloof

SIGHISOARA

25 juli 2017

dag 6

De camping die we vannacht hadden, is geen echte hoogvlieger. We hebben er geslapen en het ontbijt van onszelf kunnen nuttigen; daar houdt het zowat bij op.
Koers dan naar de zoutmijn van Priad. De dame die ons gisterenavond in de bar had bediend, was vol lof hierover. Vanaf de parking vlakbij de mijn, moesten we in een overvolle, afgeschreven bus plaatsnemen (voor zover er sprake is van 'plaats'). Deze reed met ons, via een tunnel naar de mijn. Eénmaal uitgestapt, daalden we nog zo'n 200 treden af en kwamen in de mijn terecht. We hadden in Polen al eens een geweldig mooie zoutmijn bezocht maar dit was niet te vergelijken. Die Roemenen hebben toch een apart gevoel voor toerisme.... De grote zalen (die wel hoog, lang en breed waren), waren volgestouwd met banken om te picknicken, schommels, speeltoestellen, souvenirswinkeltjes, een heus klimparcours, veldjes om te badmintonnen, restaurants, bars....
Voor het geschiedkundige en mooie aspect, was er weinig plaats/interesse. Aan de ingang waren enkele foto's waarbij geschreven stond dat de mijn een plaats was waar er heel gezonde lucht e.d. was; het zou een goede plaats voor de gezondheid zijn. Daarom linkten zij eraan dat je er het best kon sporten want dit zou de gezondheid nog extra ten goede komen. Soit, we zijn content dat we de mijn hebben meegepikt, temeer omdat de temperatuur in de mijn rond de 16° ligt en het buiten rond de 30° is. Onderweg naar Sighisoara hebben we ons nog dikwijls kunnen amuseren met het bekijken van mechanische toestanden van de auto's: rijden met platte banden, vehikels aan de kant die in panne stonden, afgeknakte wielassen omdat de auto zijn bochtje te kort had gemaakt en hierdoor in het grachtje was blijven steken.... Ook verbazen we ons telkens nog meer over de manier waarop hier met veiligheid wordt omgegaan: om aan een elektriciteitspaal langs de weg te werken, zet men hier de ladder gewoon op het wegdek, zonder signalisatie.....
In Sighisoara hebben we de tijd uitgetrokken om het oude stadsgedeelte eens uitvoerig te bezoeken. Deze stadskern is omwald, doorweven met kleine straatjes en oude huisjes. Je moet er wel genoeg tijd voor uittrekken om het helemaal te zien, maar het is de moeite waard.

Hier wordt stevig geïmkerd!

Hier kan je nog steeds een (c)Ursus krijgen.....

kleine straatjes in de oude, middeleeuwse stadskern

galerij met schietgaten

In de oude stad staat het geboortehuis van Dracula.

Op deze oerdegelijke manier wordt het dak hersteld.

BRASOV

26 juli 2017

dag 7

Blijkbaar liggen we al erg goed op schema; we kunnen vandaag al naar Brasov - de stad waar Ides en Liesbeth met hun kinderen Kato en Thibo wonen.
We hadden afgesproken aan de versterkte kerk in Prejmer. Het duurde niet lang of Ides kwam er al met zijn 130 aan. Hij nam ons eerst mee naar zijn fabriek en gaf er ons een persoonlijke rondleiding. Deze eindigde bij de opbouw van zijn Defender. Ja wadde, dat ziet er wel erg netjes en handig uit!! Hij moet nog wel eerst een race tegen de tijd door; zaterdag gaat hij al vertrekken aan zijn reis door Roemenië.
Van daar uit, gingen we Liesbeth ophalen. Samen gingen we iets eten in Brasov zelf. Na het eten deden we een stadswandeling door het oude centrum. Knappe stad, veeeel te zien!
Met de taxi ging het dan richting thuiskamp van Ides. We hebben er een erg gezellige avond gehad, onze reisroutes bekeken, verhalen over de Defenders opgevist! Je kent het, een echte leuke Landroveravond!
't Was toch al wel wat later toen we het pension opzochten, nadat we hartelijk afscheid hadden genomen. Wie in de buurt komt van Brasov..... Zeker contact opnemen met Ides!

Daar komt Ides met zijn 130!

Nieuwe aanwinst voor Liesbeth! Om een beetje jaloers op te zijn....

Rondleiding in de fabriek

Binnen enkele dagen staat deze opbouw reisklaar op de 130. 

Op weg naar de speeltuin van Ides

Het oude centrum van Brasov. Daar kregen we onze eerste regenbui te verwerken. Eindelijk aangename temperaturen!

PREJMER - PELES IN SINAIA

27 juli

dag 8

Vannacht heeft het toch wel goed geonweerd. De straten zijn van hun stof bevrijd en de plantjes waren content met de regen die ze gehad hebben.
Onze tocht ging terug naar de kerk van Prejmer. We waren er gisteren al wel geweest, maar we hadden toen enkel de buitenkant gezien. Het mag gezegd worden, het was de moeite om terug te keren en naar binnen te gaan. Als je ooit in die buurt bent, zeker stoppen om deze kerk te bekijken. Het is een versterkte kerk waar de mensen in tijd van oorlog en gevaar, binnen de muren bescherming konden krijgen. Het was een vesting die helemaal zelfbedruipend was, waar zelfs ook een school was. Knap!
Nadien reden we naar Peles; een kasteel in Sinaia. Wow, een heel chique bedoening! Het is ook erg in trek om te bezoeken; er waren veel toeristen.
Mooi bewaard, mooi om open te stellen voor geïnteresseerden!
Enkele uren later waren we op de camping 'de oude wilg' vlakbij Fagaras. Vanuit deze buurt vertrekt een van de mooie routers die we willen maken. De camping is erg gezellig, maar heel kleinschalig. Vlakbij de camping is er een klein winkeltje met een terrasje waar de plaatselijke bevolking een biertje komt drinken op zeer degelijke houten 'tuinstellen'. De dorpssfeer brengt me helemaal tot rust. Dit is het waarvoor ik naar Roemenië ben gekomen!

Merk op hoe breed de vesting is en welke poort er klaar hangt om neergelaten te worden.

Elk deurtje is de toegang tot een 'huisje'. En er waren veeeeel deurtjes!

Pracht en praal in en rond het kasteel van Peles

Deze huisjes vind je dan terug rond het kasteel... Hierin huizen de Roma's die proberen om souvenirtjes te verkopen aan de vele toeristen.

TRANSFAGARASAN BRENGT ONS IN DE WOLKEN

28 juli 2017

dag 9

Camping 'de oude wilg'? Helemaal mijn ding! Echt kleinschalig, enorm rustig en écht gezellig!
Al snel zetten we koers naar Cartisoara om te beginnen aan de Transfagarasanroute. Via kronkelende wegen met stevige bochten, reden we langzaam naar boven. Geregeld gaapten er gigantisch diepe en steile afgronden naast ons de schijnbare onmetelijke diepten in. Op een bepaald moment doken we de wolken in en zaten we boven de boomgrens. Gesapig aan bereikten we een hoogte van rond de 2040 m. Dan moest er weer langzaam worden afgedaald, weerom langs kronkelende wegen. Af en toe zagen we herders met hun kudde schapen of geiten. Lange tijd reden we langs de Arges, die op een bepaald moment z'n weg vervolgde vanuit een imposant stuwmeer. Heel ongerept, met dieptes tot 100 meter. Er mocht niet meer gezwommen of gedoken worden omdat hierbij al enkele mensen waren verdronken. Dit hield wel in dat de omgeving van het meer erg proper bleef! De route eindigt in Curtea de Arges. Omdat de volgende rit de Transalpina wordt, reden we alvast de richting van dat beginpunt uit. Onderweg hebben we, via vrij secundaire wegen, de volgende bergketens van de Karpaten al zien lonken. Zo kwamen we ook nog aan een erg grote en diepe kloof. Ergens in het midden van die kloof, hebben we een klein pensionnetje gevonden (campings zijn hier bijna niet te vinden).

Dit is de maximumhoogte die we gemeten hebben.

de kloof bij Polovragi; zeker de moeite waard!

TRANSALPINA

29 juli 2017

dag 10

Vanmorgen was het al duidelijk; dit zou een mooie dag worden. Omdat ik al vroeg wakker was, zag ik vanop het terras de zon achter de bergen opkomen, het dorp ontwaken, tientallen zwaluwen op zoek gaan naar eten, de koeien die naar de weiden gedreven werden, spechten op hun vlucht....
Na het ontbijt, vertrokken we naar Novaci om van daaruit de Transalpina (ofwel de DN67C) te starten, richting Saliste.
Uitzonderlijk mooi! Het wordt een verslag met weinig woorden, maar met veel foto's omdat ik het niet anders kan uitdrukken....

begin van de route

Zo wonen de herders/Roma

herder met zijn kudde schapen

genieten van de ademloze uitzichten

Bochten, bochten, bochten, .... De stuurmanskunsten van de chauffeur worden dikwijls op de proef gesteld.

Ja, we zaten weer in de wolken!

Deze keer bereikten we een hoogte van 2141 meter! 

Je ziet de weg voortdurend kronkelen.

Die witte stipjes zijn geen rotsen, maar allemaal schapen!

We hebben nog een flink stuk sneeuw gezien.

Enkele stuwmeren flankeren de route.

Hier en daar eens van het pad draaien en dan kom je weer ander moois tegen.

WIKILOC - ROUTE

30 juli 2017
dag 11

Vandaag hebben we Wikiloc uitgeprobeerd. Het wilde lukken dat er eentje begon vlakbij de camping waar we kampeerden. We zaten al snel terug in het hart van de Karpaten. De route bracht ons door een gebied waar we heel lange tijd geen menselijk spoor konden bekennen: nergens een hoogspanning, nergens een hut, nergens een windmolen, .... niks, niks, niks! 't Was weeral een adembenemende tocht. We wilden eigenlijk naar Alba Lulia rijden (een eerdere hoofdstad van Roemenië) maar we zijn erlangs gereden omdat we toch maar niet genoeg konden krijgen van het prachtige landschap, gevormd door de Karpaten. Op deze manier waren we echter te laat om een kampplaats te vinden zodat we uiteindelijk beland zijn in een pension in Petrestii de Jos met erg lieve mensen.

Op weg met Wikiloc

Als je even de sfeer wil opsnuiven, klik dan op de foto.

Onderweg passeren we 5 kruisjes. Hier stierven (wellicht bij eenzelfde ongeval) 5 mensen in 1988. Voorzichtigheid is geboden...

SCARISOARA, EEN GLETSJERGROT

31 juli 2017

dag 11

Gisterenavond hadden we een gesprek met een gepensioneerde Roemeense leerkracht en zij had ons enkele dingen aangeraden om te doen. Ze adviseerde vooral een gletsergrot en een goudmijn. Omdat we niet enkel de toerist wilden uithangen, kozen we voor de gletsjergrot. De keuze is misschien ook wel beïnvloed door het feit dat het hier op dit moment, ontzaglijk warm is (vandaag temperaturen tot 38°, om 18.00 uur was het hier nog 35°!).
We moesten wel een eindje rijden maar dat vonden we helemaal niet erg. We kwamen weer langs heel mooie wegen, genoten van het uitzicht en van de 'koelte' die we voelden door het feit dat de auto reed met de ramen open.
De grot was de moeite waard om te bezoeken. Ze is uitgesleten door een gletsjer, ligt op een hoogte van 700 meter maar bereikt een diepte van 105 meter onder de oppervlakte. Je kan ze enkel bereiken via een gammele trap (er lag er eerst een andere, die is ondertussen versleten en daarop hebben ze dan maar een nieuwe gelegd...) die je 48 meter dieper brengt. Binnenin zie je een gigantisch grote ijsblok met een volume van 100 000 kubieke meter. Door deze reus (en de rest van de gletsjer), kan je genieten van een temperatuur tussen -14° en 4,5°. Er is ook nog een zaal met natuurlijke ijssculpturen. Knap!
Deze nacht kamperen we op een camping met zwembad, uitgebaat door Nederlanders; ditmaal in Aurel Vlaicu.

mooie veldwegen, geflankeerd door diverse veldbloemen

We volgden een pad dat door een maïsveld liep. Moet je in België eens doen...

Op datzelfde pad moesten we de schaapjes eerst doorlaten.

 Plots kwamen we door een dorpje (34 inwoners!) dat volgens ons zeker in Bokrijk zou passen. De was moest er nog in wasbakken gedaan worden, er was nergens een verharde weg, we zagen enkel oudere mensen die op hun veld of in hun tuin werkten. Hier heeft de tijd stilgestaan.

Als je ooit naar dat dorp wil gaan, volg je deze wegwijzer.

Steile trap om af te dalen naar de grot.

mooie ijssculpturen

Zo droog! Even in de achteruitkijkspiegel kijken.

TE WARM

1 augustus 2017
dag 13

Vandaag was het veel te warm om iets te doen. Zelfs nog maar denken aan het opvouwen van de daktent, veroorzaakte al een aanval van zweetdruppels. We beslisten dan maar om een dag op de camping te blijven, temeer omdat er een zwembad is dat voor afkoeling kan zorgen. We hebben een planning gemaakt voor de volgende dagen (Wikiloc richting Transalpina morgen)  en hebben onze dag verder al lezend doorgebracht: Dirk in een Land Rovermagazine en ik heb een Poirooke verslonden. Morgen zoeken we de verkoeling al rijdend op!

Zicht vanuit de tent. 's Ochtends al geen wolkje te bespeuren, enkel zon en warmte.

temperatuur rond 12 uur.... 

KOELTE ZOEKEN IN DE KARPATEN

2 augustus 2017
dag 14

Vannacht hebben we zo goed als onder een blote hemel geslapen. Om zoveel mogelijk 'wind' te hebben, hebben we de 4 zeilen open gezet. Zo was het toch een beetje doenbaar. We waren redelijk op tijd wakker zodat we de tent nog konden opvouwen vooraleer de zon wat kracht had. We trokken met Wikiloc weer de bergen in. De koelte van het bos met de vele watervalletjes deed deugd. De weg werd met momenten wel wat uitdagend. Op een bepaald moment kwamen we aan een stuk waarbij het toch wat 'tricky' werd om alleen (geen andere wagens met handige chauffeurs als gezelschap, enkel een vrouwelijke co....) te doen. We beslisten dan maar om van dat pad af te wijken en een stuk van de Transalpina te nemen. Maar.... mijn wederhelft zijn hormonen begonnen weer mee te spelen... Hij had gehoord dat er ergens in de buurt een mooi pad zou zijn, richting Saliste. Hij had hiervoor een toeristisch kaartje gekregen. Wel, laat het duidelijk zijn, een toeristisch kaartje combineren met moderne, gedetailleerde navigatie.... dat is vragen voor problemen. We hebben meer dan drie uur gereden over onverharde wegen, door enkel maar dichte bossen waar je zo goed als geen levende wezens zag: geen mensen, geen ezels, geen koeien, geen schapen, .... Niks. Enkel bomen, bomen, bomen, en onverharde weg. Omdat de zon al laag begon te staan, vond ik het geen slecht idee om de gps ons de weg te wijzen naar Saliste. Daar hadden we eerder deze week al gecampeerd en die camping was in de buurt. Op weg ernaartoe, passeerden we nog een heel eenvoudig maar erg mooi klooster. Toen we de bossen uit waren, beseften we nogmaals hoe goed de bomen en watervalletjes die dag voor afkoeling hadden gezorgd. 's Avonds om acht uur, haalde de thermometer nog vlot 29°. Jaa, in Roemenië kan 't ook erg warm zijn.... Maar, 't is er geweldig mooi ook!
Nadat we geïnstalleerd waren, hebben we nog een goed gesprek gehad met Iulian, de uitbater, op zijn terras, met een plaatselijk drankje erbij. Boeiend om te horen hoe Roemenië geëvolueerd is, hoe de mensen moeten werken voor een karig loon en hoe de mensen overleven in de bergen. 't Was al behoorlijk laat vooraleer de ritssluiting van de tent dicht ging.

Het is nu eenmaal een feit: een Defendereigenaar/-chauffeur in hart en nieren, voelt zich het meest in zijn nopjes wanneer hij niet op asfalt rijdt. Hij heeft zijn hart weer kunnen ophalen.

Niet meteen een plekje om uit te stappen....

Bossen, bossen, bossen. En daarin hebben wij zitten 'spelen'. Niet moeilijk om daar geen levende ziel tegen te komen.

Een klein kloostertje, maar wel heel mooi gebouwd.

Hiervan wil ik de betekenis nog te weten komen. Dit hondje, met steentjes op een rijtje, was te vinden binnen de kloostermuren. 

Als je niet genoeg plaats hebt om je hout te stapelen achter je poort, doe je dat gewoon voor je huis, tegen de straatkant. In dit dorpje was het een gewoonte.

TERUGWEG

5 augustus 2017

dagen 15, 16 en 17

Donderdagmorgen namen we afscheid van Iulian. 't Werd stilaan tijd om de terugtocht aan te vangen. We hadden besloten om de tocht terug wat rustiger aan te doen: 2 overnachtingen i.p.v. 1.
't Werd al snel weer warm. Er werden nog meer hete dagen voorspeld in Roemenië; we waren blij dat we beslist hadden om een dag vroeger dan voorzien te vertrekken. Dirk had als doel van de dag de Oostenrijkse grens te bereiken. Dat is 's avonds dan ook nog gelukt. We zochten een pensionnetje in de buurt van Wenen.
Gisterenochtend, na een rustig ontbijt, trokken we verder westwaarts. Nog steeds liet de zon zich de hele tijd van haar strafste kant zien. Onderweg hadden we weer voortdurend af te rekenen met 'stau' omwille van de vele wegenwerken die er momenteel in Duitsland worden uitgevoerd. Even voor Frankfurt am Main stopten we bij een 'zimmer frei'; heel aardige mensen die hun pension al 40 jaar uitbaatten. We hebben er vanmorgen van een ontbijt om u tegen te zeggen, kunnen genieten.
Ongeveer vier uur later, rond 14.00 uur, werd de motor stilgelegd. Terug thuis na 5820 km, verwelkomd door een heuse regenbui!

Wat wil ik nog onthouden van deze reis...
- de Karpaten staan bovenaan mijn top 3!
- Roemenen in Roemenië zijn erg lieve en hartelijke mensen
- voor de Roma-zigeuners moet je toch nog steeds oppassen. Ze zijn ook niet zo arm als ze laten
   uitschijnen. Blijkbaar verdienen ze (de wijze waarop is wel een beetje bedenkelijk), 3 tot 5 keer
   zoveel als een gewone arbeider daar. Ze 'vergeten' dit wil aan de belastingen door te geven.
- er zijn toch nog gebieden waar de politie een beetje corrupt is; in andere gebieden helemaal niet.
   Zo mag je er niet meer van uitgaan dat je, met enkele euro's stiekem aan te bieden bij een
   'overtreding', er van vanaf komt. Het kan zelfs zijn dat dit het tegenovergestelde effect krijgt.
- het is een erg mooi land wat natuur betreft. Het is enkel erg jammer dat de Roemenen het zelf
   niet door hebben. Ze gooien zoveel afval in hun natuur... gewoonweg erg om zien!
- seizoensarbeiders die in België komen werken, verdienen in 3 maanden evenveel als wanneer
    ze 9 maanden in Roemenië zouden werken
- er staan heel veel oudere huizen leeg maar ook nieuwbouwwoningen. Dit komt deels doordat de
    mensen niet lenen voor hun huis maar in stapjes afwerken, wanneer ze terug wat geld hebben.
    Zo komt het soms voor dat ze op het gelijkvloers alvast beginnen wonen, terwijl er enkele
    verdiepingen bovenop nog volledig in de ruwbouw staan. Het komt ook geregeld voor dat
    de mensen geen geld meer bij elkaar kunnen halen om het huis verder dan een ruwbouw te
    krijgen.
- zondag is een echte familiedag. Dan trekken ze er met het gezin (of vrienden) op uit, in de
   natuur om te picknicken of gewoon wat gezellig samen te zijn (dat zijn ook de momenten
   waarop ze hun afval gewoon achter laten).
- op zondag is er ook veel tijd voor hun geloof; de gelovigen (orthodoxen) trekken in hun mooiste
   kledij naar de kerk
- de oudere mensen praten nog veel met elkaar. 's Avonds zitten ze op straat bijeen om te keuvelen.
- de jongeren zijn precies geboren met een gsm aan het oor....
- hoe armtierig de huisjes er ook uitzien, toch kunnen ze zich er nog kleden met hele propere
   kledij (zelfs spierwitte broeken!)
- de Transfagarasan en de Transalpina zijn werkelijk 2 gigantisch mooie routes!
- de mensen uit de kleinere dorpjes kennen geen stress. Het leven is er eenvoudig en de bewoners
   ogen toch gelukkig.
- paard en kar zijn nog steeds een favoriet vervoermiddel

nog even genieten van het landschap...

het kasteel van Deva

Ook dit is Roemenië: vergane glorie van hun primitieve industrie.